Een stap te veel en te ver

Gisteren las ik geschokt het bericht van het overlijden van het Haagse Kamerlid Willie Dille. Ik kende haar niet maar een dag eerder zag ik haar filmpje en was verward.

Verkracht en ontvoerd door moslims. Een jaar eerder.
Na het filmpje zeggen we tegen elkaar: ‘wat een vreemd verhaal’. Maar het gevoel van verwardheid bleef bij mij hangen.

Waar of niet waar

En een dag later is het waarheidsgehalte van wat ze zegt niet belangrijk meer. En zullen we het waarschijnlijk ook nooit weten. Wel waar was de verwarde hopeloosheid van deze vrouw die er een dag later gewoon niet meer is. Een stap te veel en een stap te ver nam ze. Wat een onomkeerbaar besluit.

Zo veel

Er zijn te veel mensen, mannen en vrouwen, die ooit zo’n stap namen. We kennen soms van heel dichtbij de verhalen. De pijn die het doet bij achterblijvers en het enorme gevoel van leegte en van het niets meer kunnen doen. Vragen hebben die altijd onbeantwoord zullen blijven.

Het zien van het filmpje van Dille geeft deze zelfmoord een extra lading. En natuurlijk interpreteer ik wat ik zie zonder enige kennis van feiten. Wat ze vertelt is weerzinwekkend. Als de ontvoering en verkrachting werkelijk gebeurd zijn, dan is dat te afschuwelijk voor woorden. Als het niet gebeurd is is het net zo afschuwelijk, want wat brengt een mens zo ver om dit verhaal te vertellen. Het is de moedeloosheid die mij raakte in het filmpje. Mensen zo moedeloos te zien en zonder veerkracht is pijnlijk. Op is op.

Wat als?

Dat zijn de vragen die achterblijven. Wat als jij dit, wat als ik dat, wat als zij zus. En ‘wat als’ heeft geen zin. De dood heeft geen zin. De schreeuwende leegte die iemand achterlaat.
Ik geloof in de kracht van liefde. En er is zoveel van, ongebruikt, onaangetast, onopgemerkt zelfs. Wat als er iemand op zou staan die ons leert hoe we dat kunnen doen? Hoe we in plaats van haat, de liefde kunnen bundelen.
En dat als zaadjes planten in onze kinderen zodat zij straks niet beter weten.

Misschien hebben we echt een Mens nodig.