Jelle Brandt Corstius vertelde vorige week dat hij als stagiair verkracht werd door zijn ‘meerdere’. Die meerdere blijkt nu een naam te hebben: TV producent Gijs van Dam. Deze Van dam was te gast met advocaat Peter Plasman bij Pauw. En ik denk alleen maar: waarom moeten wij dit zien en horen?
Ten eerste zit voor het gesprek met de vermeende verkrachter een geinig itempje over seks op TV met godin Goedelen Liekens. Persoonlijk vind ik dat een vreemde keuze temeer omdat Goedele op elk moment haar kijk-mij-eens-vrij-met-seks-omgaan-en-neukverhalen’ mag vertellen.
Dan zit daar een zeer timide Van Dam. Een man die ik niet ken, nooit van gehoord hebt en hij toont aangeslagen. Naast hem zit de meer dan betrokken advocaat Plasman die precies lijkt te weten wat er fout gegaan is. Van Dam ontkent verkrachting. Ja, ze hadden seks, ja ze hadden teveel drank op en ze hebben er nooit meer over gesproken omdat ‘het achteraf toch niet mijn type was’.
Wat moet ik hiermee?
Ik kijk graag naar Pauw. Natuurlijk is het gekleurde journalistiek maar ik ken geen journalistiek zonder kleur. Maar waarom een podium bieden aan een man die van gespeelde schuchterheid bijna onder de tafel lijkt te willen kruipen. Met een gehaaide advocaat die er natuurlijk als de kippen bij was om zijn cliënt bij te staan.
De waarheid zullen wij nooit weten. De waarheid is wat de mannen, Brandt Corstius en Van Dam er zelf van maken. Dat zij elkaar nooit meer hebben gesproken over de daad is vreemd. En ik kan me van alles voorstellen bij een verklaring over waarom het verhaal nu pas naar buiten komt. Maar dat er een naam is genoemd is eigenlijk te veel van het goede en kwade. Want de waarheid is geen waarheid meer. Vijftien jaar is er voorbij gegaan. Vijftien jaar van denken en gedachten hebben. Van ontkenning en van woede.
Het is klote dat Brandt Corstius het gevoel heeft dat hij verkracht is. Het is klote dat Van Dam het zich niet kan herinneren. Dat zegt genoeg. Twee mannen die nog jong genoeg zijn om te weten dat je het best even rond de tafel kan zitten. Zonder journalisten, zonder gezeik. Niemand wordt hier beter van. Delen is altijd fijn maar weet met wie je iets deelt. Er is geen weg terug.