Een restaurant in Gouvia. Er komt een echtpaar binnen met een leuke jonge man met grappig krullend haar. Hij loopt er achteraan als een te oude zoon die met zijn ouders op vakantie is.
Maar plotseling komt er nog een man binnen die zich bij hen voegt. De zoon heeft een vriend en ze zijn met z’n vieren op vakantie. Denk je dan.
De tweede man, mooie vent om te zien, voelt zich duidelijk niet op zijn gemak. Hij zit ongemakkelijk en zijn ogen zoeken vluchtwegen. Dan valt ineens op dat het oudere paar Duits spreekt en de mannen Engels. Die ouder-zoon relatie kunnen we dus vergeten.
Wat dan?
De conversatie loopt stroef, de glimlachjes doen pijn en ze moeten nog een hele avond! We zullen het niet weten wat hen deze avond te samen bracht. Maar ik stel me voor dat de grote man straks tegen de krullebol zegt: ‘dit flik je me niet meer.’ De krullebol lacht, zijn extroverte karakter zorgt er voor dat hij snel contacten maakt. Het Duite echtpaar was vriendelijk op het strand en voordat hij het wist had hij voorgesteld om samen te eten. Hij zal het nooit meer doen.
Hij kust zijn vriend die langzaam ontdooit.
Tafel 2: wauw. Morgen!
1 reactie
mooie scène voor een film.
Wie weet krijgen die jongens nog geld van die Duitsers, ze moeten ze te vriend houden, maar zitten vol ongeduld te wachten tot ze eindelijk uitbetaald krijgen voor een vreemd klusje dat ze hebben opgeknapt. De Duitsers houden hen zo lang mogelijk aan de praat zodat ze hun gemene waren kunnen wegsluizen, het zou nog wel eens heel verkeerd kunnen aflopen…