Zo lang niet geblogd dat het bijna vreemd is om te zitten en mijn vingers de woorden te laten tikken. Zinnen die er nog niet zijn maar dat ben ik gewend.
Na de eerste chemo van alweer elf dagen geleden ben ik nu pas voor het eerst in staat om te denken en te ervaren. De dip-periode die normaal gesproken na zeven dagen aanbreekt, begon bij mij meteen. Ik ben zo ziek geweest dat ik er amper nog over na wil denken. Het resulteerde in een nieuwe ziekenhuisopname afgelopen donderdag.
En ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet maar ik kan niet anders dan me over geven en het ondergaan en kan er zelfs in berusten. Wat niet gaat, gaat niet. Vriendin, die met alle liefde voor mij zorgt, valt net zoveel af als ik en dat is niet goed. Twee magere latjes worden we.
Lief, lief, lief
Wat is iedereen lief en zorgzaam. De verpleegkundige van de oncologieafdeling, Vriendin belde haar voor de ziekenhuisopname dagelijks, komt langs. Omdat ze wil weten hoe het nu met me gaat en of ze niet te pusherig was om me te laten opnemen. Het infuus zorgt ervoor dat ik nu mijn medicijnen en vocht binnen kan houden en dat is een zorg minder. Moeten eten en moeten drinken als het niet gaat, geeft nog meer druk.
Vrijdag heb ik een goede dag. Kan onverwacht meedoen met de Vrouw & Co koorquiz die online gezoomd wordt. Wat fijn om iedereen te zien en te voelen. De arts komt tijdens de quiz binnen met de uitslag van mijn hoofdscan. Gelukkig, redelijk goed nieuws. We knuffelen elkaar, Vriendin en ik. Het was ook wel tijd voor een meevaller. De dag erna, helaas, weer een veel mindere dag die ik in bed doorbreng. Ze hebben me liever thuis, zegt de specialist. Dus zondag word ik door mijn lieve zwager met sneeuwbanden opgehaald. Ami staat ons op te wachten maar heeft alleen oog voor zwager die naast sneeuwbanden misschien ook wel lekkers heeft voor haar. Op mijn roepen van haar naam reageert ze bijna geïrriteerd, of ik haar niet wil afleiden van haar taak in het leven: eten.
Vandaag
En vandaag is er weer wat en morgen ook vast weer. Een les in nederigheid is het bijna. Het moment nemen zoals het is. Niet vluchten want er is geen vluchtroute.
Maar mijn blog staat er weer en de volgende gaat over vluchtroute. Want in alle stille momenten met mezelf, gebeurt er veel, leer ik veel over mezelf.
Ik krijg nog steeds heel veel kaarten, lieve berichten, sommigen waarvan ik niet eens weet wie het is (kaart van Heleen…. maar welke Heleen?). Lieve reacties van mijn bloglezers. Soms reageer ik, soms niet, omdat het dan niet gaat. Maar elk bericht lees ik en maakt me blij en dankbaar. Dus via deze manier: ik waardeer het enorm, dus blijf vooral reageren.
16 reacties
Ik was er al bang voor, na je vorige blogje en een wat langere stilte, dat de chemo naweeën behoorlijk heftig waren.
Waardeloos dat je er zo ziek van was, fijn dat de uitslag van je hoofdscan redelijk goed was en dat je je goed genoeg voelde voor de oline Vrouw & Co koorquiz. Blijf svp als je je goed genoeg voelt schrijven over hoe het met je gaat.
Hoe anders is ineens jouw wereld, maar ook van de mensen die dicht bij je staan. Een soort niemandsland, waar je nog niet weet welke kant je op zal gaan. Ik wens je alle goeds, sterkte met de chemokuren en de hoop op betere tijden. Een lieve groet van mij.
Natuurlijk blijven we reageren. Dat is ook het mooie aan de blogwereld. Zonder elkaar te kennen, kennen we elkaar. Grappig hoe je Ami beschrijft, mooi dat je zelfs lessen zegt te leren uit deze verschrikkelijke periode, fijn dat er veel warmte om je heen is. Wentel je in de warmte, de liefde en de aandacht. Dat verdien je.
Fijn om je weer te lezen. Ik leer ook van je blog met de hoop mensen in mijn omgeving met ziekte en chemo een beetje te begrijpen. Sterkte samen
Lieverd, wat ontzettend ruk dat het er gelijk zo inhakt.
Gemberthee gaf ook hier verlichting, ik hoop de bamboe ook een beetje. De kaars sputterde ook al, nu snap ik waarom, ook die miste je zin
Xxx
Patries
Het is heftig en zwaar. Ik had veel baat bij gemberthee voor de misselijkheid en koude compressen op het hoofd tegen draaierigheid. Liefs ook voor vriendin.
Beste Anja,
Van Harte beterschap, ondanks alles wat heb Jij alles mooi beschreven.
Jij bent Gewoon een mooie knappe sterke vrouw. Zo ken Ik je.
Groetjes,veel Ook aan Thea. Sandra
Beste Anja,
Fijn om weer wat van je te horen! Sterkte! Liefs uit Zeeland.
Hi lieve Anja,
Wat fijn dat je weer thuis bent.
Ik heb veel bewondering voor je kracht en je ‘regels’. Heel veel sterkte.
Hartelijke groet,
Joke
Je schrijftalent doet het nog in ieder geval… mooi geschreven, ondanks alles. Je bent een kanjer
Lieve Anja, ik leef met je mee, wat een rottijd beleef je nu. Houd vol probeer de mooie dingen nog te zien al zal dat niet altijd lukken.
Ah fijn om je weer te lezen! Wat een geweldig blog heb je!
Zet hem op meissie!
Wat fijn dat je bij de koorquiz kon zijn Anja, dat zal je heel veel goed hebben gedaan. En ook fijn dat je weer kunt schrijven en om te lezen dat het een ietsiepietsie beter gaat, met op en af….Veel sterkte weer, houd moed, warme groet van ons uit Soest
Bij deze hou vol houd moed. En blijf op tijd aan de bel trekken in het ziekenhuis. Ik zeg altijd tegen mijn patiënten liever een belletje teveel dan te weinig.
Sterkte en Carpe Diem waar dat gaat. Groetjes Tamara een blog lezer
Hi Tamara, je bood een keer eerder aan dat ik je ook dingen mocht vragen dus ik ben nu zo brutaal. Mag ik jouw mailadres misschien?
groetjes
Anja
Wat knap dat je zoveel geschreven hebt Anja! Ondanks alles toch fijn om te weten hoe het met je gaat. Enorm veel bewondering voor je. Veel sterkte voor jou en je vriendin!