Het valt me plotseling op hoe vaak ik het woord ‘redelijk’ noem. In een app of hardop sprekend als iemand vraagt ‘hoe gaat het met je’.
En dat noemt zichzelf tekstschrijver…
Het uitspreken of opschrijven van het woord, waarbij ik de weerzin letterlijk in mijn lijf voel, zal een reden hebben. Ik gooi er een blogje tegenaan.
Op een schaal van negatief naar positief staat ‘redelijk’ iets over de helft richting positief. Zoiets als ‘behoorlijk’, ‘best’, ‘goed maar niet noemenswaardig’. Toch zeg ik het. Stel je baas is ‘redelijk tevreden’ over je… Wat zegt dat? Dat je vooral niet moet denken dat je er al bent. Zou jij naar een kapper gaan die redelijk knipt?
Of gebruik ik het woord zodat jullie vooral niet denken dat het goed met me gaat… Of dat ik zelf vooral niet moet denken dat het goed met me gaat? Mijn dagen en nachten bestaan uit momenten van emoties, van fysieke en psychische dieptepunten, van angsten en zoeken naar lichtpuntjes. Ik kan gewoon niet echt zeggen hoe het met me gaat, ik ben ermee onderweg, met mezelf en met mijn ziekte.
Schaamte over de ziekte
Laatst schreef ik hardop dat het zien van mensen die voor mij belangrijk zijn lastig is. Niet dat ik hen zie, maar dat zij mij zien. Kaal (niet letterlijk gelukkig), kwetsbaar, onbeschermd en ziek. Bijna gênant. Ik heb geen energie meer voor de rollen die ik speelde in mijn leven en daar ben ik dan, zoals ik eigenlijk altijd was en zoals ik bedoeld ben te zijn. Een onzekere, verdrietige, grappige, krachtige, talentvolle vrouw met ontelbare en onnoembare angsten. Sterker nog, ik kan mezelf ook niet meer beschermen met cynisme (waar ik nog steeds van houd), met hard werken en afleiding zoeken en vinden in door jakkeren. En daar zit ik dan, vaak letterlijk maar wat te zitten.
Er wordt gebeld, ik open de deur en wacht op de liftdeuren die open gaan. Daar staat iemand die mij wilt zien en die ik wil zien en ik voel de neiging om te zeggen ‘sorry’. ‘Sorry’ voor dit ongemakkelijke moment waarop jij misschien wel ziet dat ik ziek ben, anders ben dan eerst. En natuurlijk hoef ik geen ‘sorry’ te zeggen. Maar dat schrijf ik meer omdat iedereen dat zal zeggen. Het wordt tijd om geen sorry meer te zeggen tegen mijzelf. Dat geeft ruimte aan lichtpuntjes en aan meer dan redelijkheid.
‘Redelijk’ als antwoord op hoe het met me gaat, bedoel ik positief. Maar die hele berg onder de redelijkheid is waar het feitelijk over gaat. En daar is geen enkel woord voor. Of misschien toch wel. Ik zou geen haren verliezen waarschijnlijk bij de kuren die ik onderga, maar toch voel ik me ‘kaal’.
2 reacties
Ik ken je niet, maar denk je best een beetje te snappen. We verstoppen ons best vaak achter wat we denken dat gewenst is. Maar volgens mij hoeft dat niet. Luisterde vandaag nog een podcast en daarin vertelde iemand die op jonge leeftijd wees geworden was dat hij het zo fijn vond als mensen gewoon naar hem luisterden. Naar de hele rauwe waarheid en al zijn gevoelens. Mensen houden van het totale pakketje dat iemand vormt zegt hij en ik denk dat dat zo is.
Mensen schrikken vaak van de naakte waarheid, aan de andere kant had ik in die tijd ook niet altijd zin om aan iedereen maar uit leggen hoe het echt met mij ging. Dus soms is redelijk een helpende hand die er voor waakt dat je je energie bewaart voor waar het echt nodig is. Je weet zelf wel wie wel een luisterend oor en een steun kan zijn. Daar kun je het redelijke gewoon overboord gooien. Al zul je zelf ook soms wat schroom moeten overwinnen om je ‘kaalheid’ te laten zien.