Gisteren kreeg Vriendin deze foto op Facebook te zien, als herinnering aan een jaar geleden. Toen we net gearriveerd waren op Skiathos. Een veelbelovend begin van onze vakantie: dat uitzicht, die rust en nog vijftien dagen voor ons.
Hoe anders ging het. De dag erna, dus vandaag precies een jaar geleden ontvingen we het telefoontje uit Nederland. De moeder van Vriendin was overleden. In de zon, in onze bikini op het strand, verbleekte ineens die zonovergoten buitenwereld om ons heen.
Ik ga niet het hele verhaal herhalen maar het was een hele klus om weer terug te kunnen keren naar Nederland. Om daar natuurlijk zo snel mogelijk naar de familie te gaan en samen te zijn.
Het gekke is dat ik de vakantie niet herinner als maar één dagje. Misschien duurde die dag wel langer dan alle andere vakanties omdat je in een rollercoaster terecht komt die maar niet ophoudt te rollen. Van de ene emotie in de andere, van handelen en doen naar apathisch staren naar de zee.
Deze vakantie blijft ons altijd bij. Omdat we die eerste dag samen zo gelukkig waren daar. Omdat we daar iets deelden wat te groot en te teer is om te omschrijven.
Er is een jaar voorbij. Een mooi moment om een moeder te herinneren. Van lang voor de tijd dat zij zelf niet zoveel meer wist.