Pijn had ik al heel lang. Ook de pijn die ‘niet te doen was’. Maar sinds ik weet dat ik echt ziek ben lijkt de ziekte in alle hevigheid uitgebroken. En hoewel ik in goede handen ben, kan je soms ook in teveel goede handen terechtkomen.
Het ziek-voelen zit niet in mijn hoofd. Was het maar zo’n feestje. Van misselijk, tot zweetdruppels die van mijn hoofd gutsen, tot pijntjes overal. Ik bereik makkelijk het gewicht dat ik altijd al wilde hebben, maar nu even niet.
Gisteren belde de radiotherapeut. Hoe het met me ging na de eerste bestraling. Ik doe mijn verhaal. We nemen samen door wat ik aan medicijnen slik en zij is ontdaan. Net zoals mijn huisarts de dag ervoor. Wat ik niet wist is dat mijn huisarts en de specialisten die mij behandelen niet weten wat de ander heeft voorgeschreven. Als ik het rijtje opsom met de bijbehorende milligrammen klinkt het mij ook wat veel in de oren. ‘We gaan direct stoppen met morfine’, zegt ze. Een lichte paniek maakt zich van mij meester want ik moet iets hebben tegen de pijn. Dat krijg ik ook. Ze noemt de bijwerkingen van het middel dat ik maximaal zeven dagen mag gebruiken. Later belt ze terug. Er komt ook een pijnstiller bij. Ik ben blij en opgelucht. Als Vriendin de medicijnen gaat halen (uit zo’n modern afhaalapparaat) komen we erachter dat de pijnstillers er niet bijzitten. En natuurlijk is de apotheek gesloten.
De apotheek bellen kan ook niet meer. In verband met privacy enzo.
Bij de levering zit wel een potje met pillen. Hele kleine. Het telefonische verhaal van de radiotherapeut heb ik blijkbaar gewist. Pas bij het lezen van de bijsluiter denk ik ‘o, ja, dat was heftig’. Ik lees er meer over en durf ze niet in te nemen. Maar ja.
Vanaf vandaag gaat het hopelijk beter. Er wordt een hoofdbehandelaar aangewezen. Iemand die alles weet over mijn medicijngebruik. Die ik kan bellen. Ik voel me dankbaar.
Mijn blog mag niet alleen gaan over ziekte. Ik weet van Trump en dat ‘ie gevlogen is. Wat een opluchting. En we zijn er nog lang niet. Ook niet met het virus. Avondklok. Doen. Misschien moeten we het ‘levensklok’ gaan noemen. Voor iedereen, weer uitzicht op leven, liefde en lichtheid.
3 reacties
Wat moeilijk. Om ook nog tegen communicatieproblemen e.d. aan te lopen.
Het klinkt misschien vreemd, maar zelfs in heftige tijden als deze komt er weer een levensvorm. Fijn dat je een contactpersoon komt die je kan bellen voor al je vragen. Dat zal helpen. En de wereld draait toch wel door, ook zonder dat jij er de aandacht aan besteedt. Je mag best even gewoon schrijven wat je echt kwijt wilt. Met hartelijke groet van mij.
Avondklok Levensklok noemen. Zoveel indringender. Mooi idee joh!