Ongeveer een half jaar geleden konden wij op het werk deelnemen aan een gezondheidsonderzoek. Dat heb ik gedaan. De uitslagen werden daarna besproken. Eerlijk gezegd ben ik een beetje kwijt wat er precies uitkwam, in ieder geval at ik veel te weinig fruit en groente. Maar zelfs de fruitgoeroe van mijn afdeling kreeg dezelfde opmerking. Kort geleden kreeg ik een uitnodiging om naar aanleiding van dat gesprek weer eens door te spreken hoe het er nu voor stond. Echt nodig vond ik het niet maar na een telefonische benadering dacht ik, ach, waarom niet. Vlak voordat ik gistermiddag naar dat gesprek ging reageerde een collega verbaasd. ‘Was het zo slecht dan, jouw onderzoek?’ Ik ontkende oprecht en ging door die vraag met nog meer vraagtekens richting spreekkamer.
Een vriendelijke vrouw wenkte me binnen. Binnen twee minuten waren we in een gesprek waarvan ik nu nog niet weet hoe we daar terecht kwamen. Niet over twee stuks fruit maar over passie, over leven, over wie ik ben. Ik vertelde over mijn werk, mijn schrijfwerk maar ook over mijn schrijven privé, wat echt van een andere orde is. ‘Je ogen gaan ineens stralen’, zegt ze. Ik voelde me bijna betrapt. Ik en stralen? Want hoewel ik het stralen niet gevoeld had in die seconde van onoplettendheid… zij had het gezien. Soms komt de ‘ziel’ ineens naar boven en naar buiten. Kortom, in een gesprek van drie kwartier voelde ik met de minuut mijn enthousiasme voor een eigen tekstbedrijfje weer groeien. Vertelde ik over de site die klaar is maar dat ik het nog niet ben. Kwam ik er achter waarom en wat me tegenhield. Kreeg ik ineens weer zin in opleidingen en workshops, dacht ik niet aan onmogelijkheden maar aan mogelijkheden.
Nee, het gesprek ging niet over gezondheid maar eigenlijk ging het daar natuurlijk wel over. Een mooie les. Met een glimlach werd mij de weg gewezen.
1 reactie
Volg je hart!