Het was zo’n doodnormale dag. Doodgewone mensen en doodgewone dingen die moeten gebeuren.
Het vreselijke bericht van het ongeluk met de schoolkar en de trein brak de dag in tweeën, brak alles wat normaal was in gruzelementen. Iedereen probeert zich voor te stellen wat niet voor te stellen is.
Dag van de leidster
Ik stuur mijn zus een bericht. Als leidster op een kinderdagverblijf waar elke dag met zoveel aandacht wordt gewerkt, zal de klap harder aankomen. Ze vertelt dat ze een feestavond hebben om dat het de dag van de leidster is. Dat iedereen van slag is. En ik denk aan de leidster die misschien ook die ochtend kleine cadeautjes mocht ontvangen.
Ik ben geen moeder en ken helaas die grote, onvoorwaardelijke, allesomvattende liefde niet die ouders zouden moeten kennen. Maar ik voel het wel.
Mijn manier is om er woorden voor te verzinnen, wetende dat geen woord groot, koud en hard genoeg is voor verlies.
——————
Eén ogenblik
Misschien ging alles die ochtend gesmeerd
geen gekibbel of gedoe
of was je juist moe, heb je gezucht toen de dag zich openbaarde
smeerde je brood met de doordeweekse haast
kamde je haren in een staart en bromde je ‘sta nou even stil’
ging hij naar zijn werk en gaf hij zijn dochters de grappige zoentjes in hun nek
zij schudde de ongewone onrust van zich af en zwaaide nog een keer
de slaperige ochtendgezichtjes lachend bij de deur
‘Tot vanavond’
En nog voordat de dag kon beginnen viel een gitzwarte nacht als een bom in doodnormale levens
verscheurde wat heilig en veilig was geweest
In één ogenblik verstomde een wereld van klatergelach
stond de moederziel alleen
in de herkenning van het grootste verlies en de niet voor te stellen leegte.