Gisteravond stond de tv aan terwijl ik iets anders aan het doen was. Ik hoorde een vrolijk deuntje. Maar niet alleen vrolijk, het schuurde ergens. Het deed zeer.
Hoe lang duurt een reclame? Lang genoeg in ieder geval om mij plots terug te brengen bij een oud vakantiegevoel. Een gevoel van verdriet, liefdesverdriet. Dat gevoel destijds was nog pijnlijker dan het woord doet vermoeden. Ik was niet alleen in die vakantie. We waren samen. Hij en ik.
De ideale man
Hoe oud waren we. Twintig of zo. Als ik dan toch een relatie moest hebben dan was hij toch de ideale man. En hij was het ook, maar niet voor mij. Dat wist ik alleen nog niet. Op het terras bij het hotel werd ’s avonds live muziek gespeeld. Stellen dansten en zwijmelden in elkaars armen. Ik keek er naar en dacht alleen maar ‘ik kan het niet’. En die lieve jongen met wie ik was, snapte er niets van.
Pijn
Dat soort momenten herhaalden zich vaak op feestjes waar we aanwezig waren. Het ‘niet kloppen’ gevoel klopte altijd aan als stellen zich verliefd lieten zien. Ik kon me niet verliefd laten zien want ik was het niet. Ik had gekozen voor een veiligheid die nep was. We hebben het nog lang vol gehouden, hij en ik, want we hielden van elkaar. Hij meer van mij dan ik van hem. Dat knaagt nog altijd. Met hem is het helemaal goed gekomen gelukkig. Met mij ook op den duur.
Ik heb de reclame opgezocht en zie nu dat het van Coca Cola is. De beelden zijn vrolijk. Maar de herinnering aan de eenzaamheid, van hem en van mij, is het niet.