Een mollenstreek

Een jongen van negentien jaar loopt het NOS gebouw in en dwingt de portier hem toegang te geven tot de opnamestudio’s. De jongen heeft een wapen. Hij wil zendtijd om zijn belangrijke boodschap te verkondigen. We zien beelden van de jongen, een keurige jongen, strak in het pak, een wapen op de rug. Hij wordt overmeesterd en afgevoerd. De hele avond is verder onrustig. Nabeschouwingen, interviews, beschouwingen. Het gebouw was extra beveiligd maar wat doe je tegen een gek met een pistool?

Het is vreselijk dat dit gebeuren kan. Ik begrijp de angst en paniek van medewerkers.
Ik dacht naar iets te kijken dat niet echt was. De jongen zag er niet uit als een crimineel, de politie niet als de politie. Slechte acteurs, dacht ik nog even. Ik wil het niet bagataliseren maar laten we het niet groter maken dan het is. Wij allemaal, kunnen op een slecht moment, slachtoffer worden van een gek. Iemand die het nodig vindt de wereld op zijn kop te zetten. Een school, een ziekenhuis, een stadhuis. Natuurlijk wordt de link naar Parijs gemaakt en moet je als journalist extra goed om je heen kijken. De angst zit er goed in en er is maar weinig nodig om de angst vrij spel te geven. Maar dit was een ander verhaal.

Ik ben al blij dat het geen moslim was. Die hebben het al moeilijk genoeg.
Nee, het was een blanke, jonge, intelligente jongen die, om wat voor reden dan ook, de wereld wilde redden. Hij bedoelde het nog goed ook, als ik het een beetje begrepen heb.

Een vriendin reageerde op FB met: ‘dit is gewoon een mollenstreek’. En ik begrijp dat je er niet om kan lachen als je midden in die situatie zit, ik vond het grappig. De vraag is alleen, hoeveel mollen zijn er in ons echte leven?

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden