Ze is nu 10 maanden. Onze Shiba. Ami. Vorige week is ze gesteriliseerd en bij de dierenarts maakten ze zich al zorgen. Er komt een Shiba aan… dat wordt een hoop gekrijs. Maar nee.
Ami stapte onbevangen de ruimte binnen en begroette alle bazen door vriendelijk langs te lopen. Natuurlijk onbevangen, ze had geen idee van wat er ging gebeuren. (Hoe lekker is dat eigenlijk? Je wordt geopereerd maar je weet het niet. Wat jou betreft ga je gewoon lekker uit. Pas op het moment dat die rare man of vrouw in het wit jou optilt denk je ‘verhip, dit gaat het niet worden’, maar dan lig je al in coma.)
De echte test kwam pas toen ze terug moest om de hechtingen te laten verwijderen. Nog steeds niets aan de hand. Vrolijk kwispelend kwam ze binnen en toen ze op haar rug werd gedraaid was dat ook geen probleem. Ze gaf bijna bij het weggaan nog een lik aan de assistente, want die kon er ook niets aan doen.
We zijn blij met haar. Waar overal staat beschreven dat een Shiba niet voor zomaar iedereen is, is Ami er echt voor iedereen. Ze is sociaal, gek op kinderen en grote mensen, ze luistert soms zowaar, ze gaat hele gesprekken aan met mij, het vrouwtje dat er altijd intrapt en het gesprek ook echt aangaat met haar al is het toppic natuurlijk allang bekend (eten of zoiets).
Ze gaat op tijd naar bed en slaapt graag uit. Dat laatste doet vooral vrouwtje II ook graag dus dat komt heel goed uit.
Maar een hondje van 10 maanden moet toch ook nog ondeugend zijn, niet luisteren? Gelukkig. Vrouwtje II komt pas na een uur terug van een klein rondje lopen. Ami liep los en ging geheel haar eigen gang. Ze had iets lekkers te pakken en dan kan je roepen tot je een ons weegt, first things first. Bij elke poging haar bij de riem te pakken, liep ze snel weer een paar meter verder. Vrouwtje II zegt later, ontdaan: ‘Ze blafte gewoon een keer tegen mij, zoiets als: lamemetrust’. Pas toen ze wat ze niet mocht hebben na veel gekraak en gesmak doorgeslikt had, rekte ze zich uit en liep alsof er niets aan de hand was naar het vrouwtje die inmiddels een bankje had gevonden om te wachten totdat mevrouw klaar was.
Ik luister trots naar het verhaal. Gelukkig. Er zit pit in de dame.