Superkids. Een televisieprogramma met kinderen met een talent voor iets: dans, zang, acrobatiek, instrumenten. Gisteravond als laatste kandidaat, een veertien jarig Haags jongetje. Rodriguz. Klassiek ballet. We zien een filmpje van zijn thuissituatie. Een lekker Haags gezin zoals een Haags gezin is. De moeder ziet bij haar zoon al vroeg zijn passie voor ballet en gaat op zoek naar een balletschool waar haar zoon kan dansen. De vader, in een groen-geel ADO-Den Haag shirt, lang haar, stoer typ, vertelt dat hij er eerst wel moeite mee had. Zijn zoon op ballet. Hoe moet hij zich vertonen bij ADO? Hij ziet hoe zijn zoon er van geniet en hij laat het los. Zijn zoon gaat voor en hij geniet nu van het talent.
En dan de jongen zelf. Een en al lach. Een en al onbevangenheid. Nog voordat hij gedanst heeft zeggen wij: ‘hij moet winnen’. Hij danst mooi, prachtige bewegingen. Zijn balans is niet in orde, zegt de jury. Zijn balans is niet in orde? Dat klopt danstechnisch gezien maar eigenlijk is zijn balans helemaal in orde. Hij is wie hij is, mag zijn wie hij is, met prachtige Haagse ouders. De jury is ontroerd en geeft niet eens punten voor zijn dans maar geeft punten voor hem, voor zijn moeder, voor zijn vader. En terecht.
Het is erg dat we daar zo trots op zijn. Dat een jongen of meisje mag zijn wie ze zijn. Maar zo is het nog wel en het maakt niet uit want uiteindelijk word toch wel de mens die je bent. Alleen bij de een gaat het makkelijker, de ander moet vechten en soms is het gevecht te groot.
Niet voor Rodriquez. Wat een mooie jongen. Wat doet hij mijn hart goed. Soms wil je zelf ook iets kunnen maar nu had ik dat niet. Ik wil alleen maar genieten van dit joch. En blij worden. Kijk zelf maar.