Onze Bas doet het weer. Tenminste, hij heeft een leverworst van anderhalve meter uit de tas van Vriendin gepikt en kreeg het nog open ook. Hij doet weer pogingen om enthousiast heen en weer te rennen. Hij kwispelt als hij ons ontdekt. Verder slaapt hij. Heel veel. Van de week dachten we even dat het over was. Bas kon niet meer op zijn poten staan, hij viel gewoon om. Rusteloos sjokte hij heen en weer want gaan liggen deed blijkbaar te veel pijn. Het was moeilijk om aan te zien. Hij wilde geen aai maar dook juist weg bij elke uitgestoken hand. Hij wilde duidelijk alleen zijn en zocht een plek waar niemand bij kon komen.
Weer naar de dierenarts. De zevende keer deze maand. Geen prednison meer maar een injectie met anabole steroïde en warempel, onder onze ogen sterkten zij spieren weer aan. De kwaal waarvoor hij de prednison had gekregen komt met dezelfde snelheid weer terug.
Maar goed. Hij doet het weer. Niet lang meer, dat weten we maar wanneer is het genoeg en mogen wij dat bepalen? Wat een enorme vraag om jezelf te stellen. Alle argumenten om een hond in te laten slapen passeren de revue om uit te komen bij: als het voor hem niet meer draaglijk is. Maar wanneer is dat dan en hoe bepaal je dat?
We komen er vast uit maar als we dezelfde argumenten zouden gebruiken om het leven van mensen te beëindigen, dan was de wereld een stuk minder vol. Dan begin je niet meer aan medicijnen als iemand echt oud is. Of als iemand nooit meer lacht. Of als het leven dat geleefd moet worden te duur wordt voor ‘de staat’. Gelukkig hebben mensen het voordeel dat ze zelf kunnen aangeven of het genoeg is. Dat betekent niet dat er naar ze geluisterd wordt. Zo ver zijn we nog niet. Maar voorlopig zou ik tekenen voor een teken van Hond.