Als ik schrijf aan mijn computer, zit ik aan de eettafel. Daar stond altijd mijn mac. Een fijne plek om te schrijven. Totdat ik voor mezelf begon…
Ik ben uitstekend in staat om me voor alles en iedereen af te sluiten en me te concentreren op het scherm en dat wat ik wil schrijven. Maar Ami is het er niet mee eens. Ga ik op de bank zitten met een kop koffie, prima. Ga ik gewoon iets anders doen: prima. Maar zodra ik achter de computer zit, springt Ami tegen me op, bijt mijn hand, likt mijn vingers, dropt bal en bot tussen mijn voeten en staat kwispelend en jankend voor me. Ze staat met haar voorpoten op mijn dijbeen en zeurt. Iets anders kan ik het niet noemen. Want wat ik ook doe: ik gooi die bal, ik speel met haar… het is niet genoeg. Ze wil iets anders. Ze wil mij. Totaal. Mijn onverdeelde aandacht. Maar zo zijn we niet getrouwd.
Met enige tegenzin heb ik mijn computer boven gezet waar uit een ver verleden nog een prima bureau staat. Binnen twee minuten zit ik als vanouds weer in rust te werken. Ik kijk af en toe uit het raam, loop naar beneden voor koffie. Daar ligt Ami heerlijk te slapen op haar rode kussentje. Ze opent moeizaam een oogje en ziet dat het goed is. Ik sluip daarna weer naar boven om stiekem te gaan werken.
Een prima plek daar. In stilte. Nu nog even opruimen.