Ami is geliefd in de buurt. Toen ze echt nog pup was, was ze helemaal om op te vreten en dat deed ook bijna iedereen. Nu is zij toch al weer 5,5 maand maar de liefde is gebleven.
Als ik haar uitlaat zo rond de tijd dat de school uitgaat, wordt ze links en rechts begroet door roepende kinderen. ‘Amiiiiiii’. Ami vind zelf de kinderen ook erg leuk. Ze wringt zich in onmogelijke bochten tussen de spijlen van het schoolhek door om zich nog beter te laten aaien.
Als ik haar terug trek komt er een oude mevrouw aangewandeld. Ami vindt haar ook leuk en ik zie dat ze aanstalten maakt om tegen de vrouw op te springen. Ik trek haar corrigerend terug. De vrouw geeft geen sjoege. Uit haar zak hangt een hondenriem dus ik kijk zoekend rond. Geen hond. Uiteindelijk bukt de vrouw zuchtend en aait Ami. Ze haalt een plastic zakje uit haar jaszak. ‘Mag ‘ie een snoepie?’. Ze wacht niet op mijn antwoord en geeft Ami twee brokjes van het een of ander. We lopen verder. Heel even denk ik: ‘die vrouw is toch wel te vertrouwen?’ Dan gaat mijn thrillerbrein aan de haal. De perfecte manier om een hond te vergiftigen. Je doet alsof je hondenvriend bent. Je draagt een riem en plastic zakjes waar de poep in kan. Van die rode, goed zichtbaar in je hand. Je haalt een baal hondensnoepjes uit je zak en deelt ze uit.
Ben ik slecht dan! Als ik terugkom bij de school zie ik de oude dame niet meer. Uit school komt een meisje op ons afgerend. Ze knielt bij Ami neer en kroelt haar nekkie. Het meisje staat op.
‘Ach, mevrouw, wacht u even, dan haal ik mijn nichtje, die is echt verliefd op Ami.’ Nog voordat ik kan zeggen dat ik geen tijd heb, rent ze de school weer in. Ik zie hoe ze in haar rode jasje de gang doorvliegt onderweg naar haar nichtje. Ik wacht en voel me een beetje belachelijk. Sta ik met mijn hondje te wachten tussen moeders die op hun kinderen wachten. Het duurt lang. Ik overweeg serieus om de benen te nemen, het is zo’n honderd meter naar mijn voordeur, is te doen. Maar ik stel me voor hoe even later twee enthousiaste meisjes naar buiten rennen om dan Ami niet aan te treffen. Dat is pas slecht.
Eindelijk komen de twee meisjes naar buiten en vallen naast Ami neer. Ik lach een trotse lach en gun ze alle drie wat quality-time. Maar dan ga ik echt. Ik twijfel heel even of ik de meisjes een snoepje zal geven en grijp in mijn zak. Dan flitst het beeld van de oude dame omhoog. Laat ik het maar niet doen. Voor je het weet, heb je een naam.