Ik zie een leuke workshop. Iets met schrijven en voordragen en voor een publiek staan. Vijftien avonden, betaalbaar en in centrum Den Haag. Ik vraag of I. ook zin heeft. I. wil wel maar zegt ze, is het wel voor onze leeftijd?
Daar had ik ook al over nagedacht. We hebben niet zo’n zin om als dames van leeftijd tussen gele, jumpende kuikentjes te performen. Ik stel voor dat ik die vraag gewoon per mail ga stellen.
Ik schrijf een mail, probeer met een grapje iets te verklaren van onze onzekerheid en wacht op antwoord. Het antwoord maakt zich ’s avonds via het bekende inkomgeluidje kenbaar. Er staat: ‘Dit is een heel berispelijke vraag…’
Een berispelijke vraag. Het zingt rond in mijn hoofd. Berispelijk ken ik niet zo goed als woord. Wel ‘onberispelijk’.
Wat betekent onberispelijk? Toch zeker iets van ‘heel goed, helemaal zoals het hoort en helemaal niets mis mee’. Onberispelijk als hoogst haalbaar in het rijtje van ‘keurig, om door een ringetje te halen en foutloos’.
Maar als dat de betekenis is van onberispelijk dan zou mijn vraag helemaal mis zijn en helemaal niet zoals het hoort.
Ik mail terug of ik dit goed begrepen heb. Is het onbehoorlijk om van te voren naar leeftijden van deelnemers te vragen? Ik vroeg niet naar seksuele voorkeur of zoiets. (Dat schreef ik niet hoor). Ik krijg een alleraardigst mailtje terug. Het was allemaal de schuld van de autocorrectie op de Imac. Ze wilde schrijven: dat is een heel begrijpelijke vraag…
Opgelucht ben ik. Dat ik geen dingen heb gedaan die niet horen en dat niet alleen, maar dat ik niet weet dat het niet hoort. Mail en tikken van letters. Door de regels heen zien we geen glimlach waarmee getikt wordt, geen knipoog waarmee we een antwoord retourneren, horen we soms een cynisch ondertoontje dat wel of niet bedoeld is. Het blijft lastig.
En wie gebruikt wel eens het woord ‘berispelijk’? En waarom doet een computer dat dan wel?