Een haarlok met een verhaal

Mijn moeder had het kleine doosje sinds het overlijden van haar vader, in huis. Het hoorde immers bij haar. Een plukje haar van haar overleden tweelingbroer op tweejarige leeftijd.
Mijn opa gaf het aan haar op zijn sterfbed met de woorden: ‘van jou heb ik nooit zo gehouden als van je broer’. Al ben je dan ver over de zestig, dat doet dan ook nog zeer.

Het doosje waar de haarlok inzit, ziet er eruit als een piepklein boekje, een bijbeltje, niet groter dan een luciferdoosje. Daarin een prachtige blond lokje ongeschonden haar. Het haar van de onbekende tweelingbroer. Toen mijn moeder overleed heeft M. een doos gemaakt met daarin alle belangrijke, emotionele herinneringen aan onze ouders. De ouderbox. Daarin: rijbewijzen, foto’s, diploma”s, ansichtkaarten, briefjes, kortom van alles wat zij bij zich droegen. Die doos plus een aantal albums, rouleren bij de het jaarlijkse diner in januari, wat wij ter ere van onze ouders in het leven hebben geroepen.

Vanavond is dat diner. In het Heden, een bijzondere naam voor een leuk restaurant in Den Haag. Het haarlokje ontbrak nog in de doos omdat M. dat altijd nog ergens had liggen. Gekregen van mijn moeder, ook niet wetend wat wij er mee moeten. M. gaf dat doosje aan mij een paar weken geleden omdat de ouderbox in mijn bezit is. Zoals dat gaat, je stopt het in je tas en vergeet het. Maar soms voel je ineens met je hand de contouren van het doosje. ‘Gadsie, die moet ik nog in de doos doen’, dacht ik elke keer. En ‘gadsie’ omdat het blonde lokje mij niet helemaal met plezier vervult. Het heeft iets naars, spooky bijna, om met een haarlok rond te lopen van een dood jongetje dat je niet gekend hebt. Een plukje haar dat nergens aan de dood doet denken omdat het glanzend, goudkleurig, gezond haar is.

Maar vanavond gaat ouderbox inclusief haarlokje door naar de volgende broer of zus. En zoals dat gaat met dit soort dozen. Het ligt een jaar bij je en op het laatst moet je nog haasten om het tenminste allemaal een keer in je handen gehad te hebben.