Een grote Fries zingt

Gisteren werd mijn tante begraven. In een prachtig klein kerkje vond de katholieke dienst plaats. Ik had een loodzware herdenking verwacht maar alles was alleen maar lief. Net zo lief als zij was. Dat bleek ook uit alle mooie woorden. Haar man stond er gebroken en kwetsbaar bij, deze hele grote Fries. Deze oom heeft zo’n bijzonder karakter dat wij daar altijd over spraken. We zagen elkaar maar weinig, misschien twee keer in het jaar maar hij wist alles wat je de vorige keer verteld had. Hij kende namen, herinnerde je aan iets wat je zelf al vergeten was. Hij en zij waren mensen die je maar zelden ontmoet. Open en nieuwsgierig naar wat er in jouw leven plaats vond. Nooit een oordeel, nooit een mening, maar luisterend en gevend.

Gisteren zong deze man, van bijna tachtig jaar, samen met zijn dochter een prachtig lied tijdens de dienst. Zijn stem klonk zwaar, helder en diep. Wat een kracht naast de heldere hoge stem van zijn dochter. Wat mooi om zo je vrouw en moeder te eren. Heel bijzonder om hier bij te mogen zijn.