Een geluk bij een geluk

Vanmorgen sta ik voor een dichte binnendeur in het Haagse stadhuis. Pasje vergeten. Zit altijd in mijn tas, dus wat ik er mee gedaan heb? Geen idee.
Ik sta er zo vroeg dat ik weinig hoop heb levende ambtenaren tegen te komen. Maar daar komt mijn redding. Ik noem haar voor het gemak Leonie. Leonie is schoonmaakster in dienst bij een organisatie voor sociaal werk. Leonie is groot, breed, jong nog en is in het bezit van een natuurlijke overtuiging van zichzelf. En dat is goed. Ze loopt op haar langzame manier naar me toe. Lacht mysterieus alsof zij en ik ineens iets delen. Dat doen we ook, ze heeft door dat ik daar sta te wachten tot de zon weer onder gaat.
‘Jij hebt geluk bij een geluk’, zegt ze serieus. ‘Als ik er niet was geweest dan…’, het blijft angstvallig stil. Ze haalt haar pas te voorschijn en opent de deur voor mij. Ze laat mij voorgaan en kijkt me aan met een blik van ‘wat had jij zonder mij gemoeten’.

Ze schudt haar hoofd als een moeder die met lede ogen toe ziet hoe haar kind het weer verprutst heeft. Dat gaat nooit meer goed komen, denkt ze.