Vriendin en ik winkelden in een leuke wijk van Den Haag: een wijk waar je gezien mag worden. De Fred, zeggen velen liefkozend als ze het hebben over de Frederik Hendrikstraat in het statenkwartier van Den Haag.
Best een trendy wijkje. Leuke winkeltjes, theehuisjes, terrassen en hippe, jonge mensen of ouderen, alternatief en duur. We wandelen langs een van de veel aangelegde speelparadijsjes voor kinderen die in steden wonen. Je kent ze wel, een stukje afgeschermd grond, afhankelijk van de wijk een tralie er om heen, maar ook soms open en vrolijk uitnodigend.
Vrijkaartjes
Het was belachelijk druk in de speeltuin. Niet met kinderen maar vooral met ouders. Het krioelde van de goed ogende mannen en vrouwen die verantwoordelijk aan het spelen waren met waarmee hun grut kwam aandragen. Wij werden van de sokken gereden door een blonde mevrouw die in haar gele bakfiets, twee meisjes vervoerde die ook wilde spelen. Het leek alsof er vrijkaartjes waren uitgedeeld voor het speeltuinspektakel bij de Fred.
De vaders vielen vooral op doordat voornamelijk zij aan het rennen en spelen waren. Met de kinderen uiteraard. Leuke vaders, vaders uit zo’n boekje, hip, lang haar, baard, katoenen broeken en wijde hemden. Van die vaders waarvoor niets te veel is met de juiste teksten uit verantwoorde, groene opvoedboeken.
Alles voor de kinderen
Beseffen zij dat ze daar met z’n allen, binnen de vrolijke belijning van die kleine speeltuin, een eigen sociale groep vormen die ook alleen maar past in deze speeltuin? Waar je rustig je thermosfles met venkelthee op het bankje kan laten staan omdat niemand er over peinst die ongevraagd mee te nemen.
Als ik later door mijn eigen wijk naar het winkelcentrum loop, wandel ik weer langs een speeltuintje in het groen. Ook hier is het druk. Weinig vaders. Heel veel kinderen van allerlei nationaliteiten, grote broertjes met een rits zusjes achter ze aan, moeders op de bank met een sigaretje in de mond en een hondje in hun decolleté, dat nauwelijks nog hond genoemd kan worden. Veel gelach en geschreeuw van de kinderen.
Vooral de kinderen
Dan valt me op dat ik hier vooral de kinderen hoor. Zij spelen, lachen, praten, rennen en stoeien. Hoe anders was dat in het Fred Speeltuintje? Waren er eigenlijk wel kinderen?
Als volwassen vrouw, hoorde ik toch wel graag bij leuke, gezellige, linksdraaiende groepje op de Fred. Een speeltuin zonder hekken, met speelgoed dat niet kapot is, met een zandbak waar geen honden in gepiest hebben en met vaders die met liefde jouw schommel hemelhoog duwen. Die jou opvangen als je daarom vraagt en je troosten als je valt.
Een speeltuin voor grote mensen is het eigenlijk. Als alibi om daar te komen gebruik je wat kleinere versies van jezelf.
Als kind weet ik niet wat mijn voorkeur zou hebben. Best vervelend om grote mijnheren van hun step af te jagen.