We hebben het allemaal eens gezien, onderweg vanuit een auto, vanaf de fiets. Een bordje aan een boom, bloemen er bij, een bordje op een paal in de grond gestoken, een kruis er op. Ik word daar altijd even stil van want je weet daar iemand is overleden, dat er mensen zijn die rouwen, die iemand verloren hebben. Gisteravond een mooi documentaire gezien, precies over zo’n gedenkteken. De maker is op zoek gegaan naar famile en vrienden van de jongen die bij een motorongeluk om het leven is gekomen. De familie komt prachtig in beeld. Hun gezichten groot in beeld, de ogen die spreken, de monden die soms zwijgen. Ook de man die in de auto zat en met wie de jongen in botsing kwam, komt in beeld. Het was niet zijn schuld maar een leven langt neemt hij de beelden met zich mee. De verschrikte ogen van de jongen toen die besefte dat het fout ging. Deze man was een kwartier eerder naar huis gegaan, dat deed hij anders nooit. Wat als hij gewoon op tijd was vertrokken?
Vrienden spreken over hem. Een jongen die hem vlak voor het ongeluk nog staande heeft gehouden. Ze spreken wat maar hij heeft haast. Wat als hij geen haast had gehad? Dertig seconden en het toeval word een ander toeval. We weten nooit hoeveel ’toeval’ we ontlopen zijn door net even anders te doen.
Toen heel veel jaren geleden mijn tante bij een afschuwelijk auto-ongeluk om het leven kwam, ik was nog heel jong maar besefte toen ineens dat elk bericht over ongelukken, een wereld van verdriet en verbondenheid met zich meedraagt. Het is maar goed dat we al die werelden niet kennen, het zou teveel zijn voor een mens alleen.