Een facebook-event op een feestje

Gisteravond hadden we een heel leuk feestje van twee vrouwen die vierden dat ze al dertig jaar samen zijn. Daar wilden wij bij zijn natuurlijk. Een leuke locatie in Den Haag, droog weer en een bont gezelschap. Alle ingrediënten voor een geslaagde avond.

Het grappige was dat ik op die avond ineens allemaal mensen herkende van Facebook. Dit niet omdat ik ze ‘echt’ ken maar we wel contact hebben, via-via-via, en toch redelijk op de hoogte zijn van met name de prettige omstandigheden van hun leven. Zo ontmoette ik eindelijk I. We begroeten elkaar met meer dan een blik van herkenning. Later op de avond spreken wij elkaar en hebben lol alsof we oude vrienden zijn.

Bekend
Het is alsof je bijvoorbeeld midden op de markt tegen, ik noem waar wat, Maxima aanloopt en haar eigenlijk wil begroeten alsof jullie vrienden zijn die elkaar even uit het oog zijn verloren. Het plaatje in je hoofd is zo bekend dat je vergeet dat jullie elkaar helemaal niet kennen.
Dus de hele avond had ik moeite om niet enthousiast iemand te begroeten die ik helemaal niet ken. Een nieuw fenomeen, zo’n facebookfeestje.

Oeps
Ik word iets beter gekend, omdat sommigen mijn blog lezen. Bij het weggaan staan Vriendin en ik buiten op straat. Zij vraagt aan mij waar de autosleutel is. Ik kijk haar dom aan. Totdat ik me realiseer dat we allebei zonder jas buiten staan. En in één van die jassen zit vast die sleutel. Het vergeten van iets hoort bij ons maar het voelt nog steeds als een ‘moment of shame’. We lopen weer terug naar het feest en ik vertel het verhaal aan I. Zij lacht en zegt: ‘herkenbaar’.
Ik kijk haar dankbaar aan. Blij dat er meer sufkippen zijn zoals wij. Maar ze corrigeert mij snel.
‘Ik herken het van je stukjes’.

 

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden