Een eigenzinnig type

Gistermiddag had ik een intakegesprek voor een opleiding die ik heel graag wil doen. De opleiding tot schrijfdocent. Van te voren had ik werk opgestuurd en een motivatiebrief. In een café in Delft vond het gesprek plaats. Ik word vriendelijk uitgenodigd plaats te nemen tegenover de oprichters/docenten van de opleiding. Het was een leuk gesprek. Interessante vragen waarover ik misschien wat eerder had moeten nadenken. Zij willen de juiste mensen op de opleiding en dat vind ik prijzenswaardig. Niet zomaar een opleidingsgroep vol plempen met mensen die willen betalen maar kijken of zij ook geschikt zijn.

De man zegt tegen mij: ‘Je lijkt mij best een eigenzinnig type. Kun je het aan om in een toch wel schools systeem te werken?’
Eigenzinnig? Moi? Is dat eigenlijk goed of niet goed? En kan ik in een schools systeem werken…
Ik herinner me een opdracht van de Schrijversvakschool om een eigen boekje te maken, met kaften en rug en lint en gedichten. Ik schoot helemaal onder de tafel van niet willen, van weigeren zelfs. Maar uiteindelijk heb ik het gemaakt. Zo ben ik dan ook wel weer. Maar het zette mij wel aan het denken.

Eerst maar eens opgezocht wat precies ‘eigenzinnig’ is. Oei.
Met de gewoonte de dingen doen die je zelf wilt.
Zijn eigen zin volgend.
Te veel overtuigd van eigen kunnen.
Dogmatig en eigengereid.

Daar zit ik dan met mijn goede fatsoen, zoals ik toch ben opgevoed. En echt, ik heb het geprobeerd, maar ik vind geen leuke betekenis voor eigenzinnigheid, terwijl ik er toch ook iets leuks in vermoed. En toen vond ik Loesje.

Er staat: Ik doe gewoon wat mij niet verteld wordt.
Er staat niet: Ik doe niet wat mij verteld wordt.
En dat is een verschil. Opgelucht haal ik adem. Over twee dagen hoor ik of ik toegelaten ben. Nu maar hopen dat zij dit niet lezen…

Buiten dit eigenzinnige aspect was het echt een heel plezierig gesprek. Zo zeer dat ik graag weer in de schoolbanken ga.