De meesten zullen dit verhaal wel kennen. Simon Carmiggelt had altijd een opschrijfboekje bij zich om ideeën voor verhalen snel te kunnen opschrijven. Zo werd hij ’s nachts een keer wakker met een geweldig idee. Om snel weer verder te kunnen slapen, schreef hij kort een zinnetje op. De volgende dag keek hij in zijn boekje en zag staan: ‘een eekhoorntje op een lange weg’. Totaal geen idee had hij meer wat hij daarmee wilde zeggen.
Dit overkomt mij ook. Ik heb me voorgenomen om elke keer als ik denk een leuk onderwerp voor een blog te hebben, dit op te schrijven zodat ik kan putten uit een niet op te drogen bron. Gisteravond had ik twee super ideeën.
Idee
Ik pak mijn notities erbij en zie staan: ‘Verhaal wat je jezelf vertelt over jezelf.’
Toen ik het hoorde dacht ik, ‘wat mooi en treffend gezegd’. Maar nu heb ik geen idee mee wie het zei, wanneer en waar. Toch wel essentiële dingen bij een verhaal. Onder deze aantekening staat nog iets. Ook geen idee meer wat ik er mee wilde.
Dus doe ik het nu maar even uit de losse schrijfpols. Het ging over ‘zelfbeeld’. Het verhaal dat je jezelf verteld over wie jij bent.
Ik vind dat interessant en stel me voor dat ik, jij, jezelf gaat vertellen wie jij bent. Wat ga je vertellen? Wat is waar, niet waar, wat zou je bewust weg willen laten en laat je onbewust weg?
Confronterend
Ik maak in mijn hoofd enkel een paar zinnen. Ook positieve dingen maar vooral heel veel negatieve. En het heeft niets te maken met een negatief zelfbeeld maar het is een poging om eerlijk te kijken naar wie ik ben.
Terwijl ik dit tik komt plotseling het beeld weer boven van degene die dit zei. Schrijver Hanna Bervoets over haar nieuwe boek ‘Welkom in het rijk der zieken’. Hoe Vriendin en ik beiden zeiden ‘dat wil ik lezen’. En, om terug te komen op mijn poging mezelf te omschrijven: dat vergt moed en doorzettingsvermogen. Ik stopte omdat het mij een ongemakkelijk gevoel gaf. Des te meer reden om het een keer onder ogen te zien en het hele verhaal te vertellen. Aan mezelf.