Bij Jinek waren gisteravond Mira van der Lubbe en vader Huub van der Lubbe aanwezig. Zij heeft een theatervoorstelling gemaakt, een soort afscheidstournee van haar borsten. Na onderzoek is gebleken dat zij draagster is van het borstkankergen en meer dan zestig procent kans heeft om borstkanker te krijgen.
Haar vader, Huub van der Lubbe, schreef teksten voor de liedjes die zij in haar show zingt.
Ze knikken en beamen elkaar als twee-zielen-samen-één. En ik denk, hoe zal dat zijn met z’n man als vader? Zo’n zanger van de Dijk, zo’n artiest met zielenpijn en eenzaamheid. Tenminste, dat straalt hij altijd uit.
Daar is kunst voor
De moeder van Mira en vrouw van Huub heeft drie keer borstkanker gehad. Ze zeggen er mooie dingen over. Ook hoe de kunst hen helpt om woorden of gebaren te geven aan tegenslagen in het leven. Dat is ook de reden dat er kunst is.
Ik vind het mooi om naar hen te luisteren. Ontroerend om te horen hoe ze zo samen zijn. Kunst om metaforen te bedenken voor de triestheid in het leven soms.
Maak van je shit een hit
De titel van het theaterprogramma. Ik heb het niet gezien helaas (de Parade), maar wat ik aan beeldmateriaal voorbij zag komen was prachtig. ‘Maak van je shit een hit’, komt aardig in de buurt van al het leed dat ten grondslag ligt aan prachtige teksten, gedichten, schilderijen of andere kunstuitingen. Wat zou kunst zijn zonder shit?
Vader
En ik denk aan mijn vader. Hoe dichtbij had ik hem willen hebben en waarschijnlijk had hij ook wel dichtbij willen zijn. De shit van de tijd. Ik zie in mijn directe omgeving jonge vaders die vol overgave vader kunnen zijn. Waar je in de ogen de liefde en zorg leest, waar je in de aanraking de liefde voelt. Ik zie hun kinderen naar hen kijken met een blik van totale vertrouwen. Dat is ook kunst. Levenskunst.