Het is zo ver. Het eerste hulpstuk voor de ouder wordende mens en dier heeft zijn intrede gedaan in ons huis. Het is nog niet voor onszelf maar de stap er naar toe is een kleine. En ik verdom het, ik ga het niet doen. Ik wilde een stoere trekkar, je weet wel, gewoon een houten kistje op wieltjes aan een stang, die ik dan voorttrek. Dat iedereen ziet: daar loopt een vrouw met een hond die niet goed kan lopen. Maar neen, we hebben niet zo’n kar, we hebben een buggy voor honden.
Van de buurvrouw en dat is heel aardig. Het ding heeft alles wat een hond zich maar kan wensen, alleen het trapje om elegant plaats te nemen in de cabine ontbreekt maar verder… alles. Een dakje voor als het regent, een doorzichtig raampje om door heen te kunnen kijken, een dekentje voor als mijnheer het koud krijgt. We gaan hem nog leren aan de rem te trekken als ‘ie zijn poten wil strekken.
Het ding staat nog in de gang maar alles wijst er op dat Vriendin het gaat gebruiken. Vanavond al. Want we zouden vaker gaan lopen en alle smoesjes zijn nu op. Een buggy voor Bas… hij weet nog van niets maar als íe een beetje ballen heeft, dan weigert hij vanavond om zich zo voor lul te laten zetten.