Als je schrijft op een openbaar blog dan weet je dat je gelezen kan worden door iedereen. Ook door hen waar je het niet van verwacht.
Een tijd geleden schreef ik een stuk over homofoob. Veel reacties riep dat op. Vandaag confronteerde degene, over wie ik schreef, mij met dit stuk. Hij was ontzet. Ontkende dat er ook maar iets van waarheid in zat. Geen makkelijk gesprek.
Ik heb het stuk verwijderd. Direct.
Alles wat ik schrijf heeft met mij te maken. Ik schrijf vanuit mijn gevoel, mijn waarheid. Mijn waarheid is nooit per definitie de waarheid ook als ik dat mocht denken. Als ik iemand publiekelijk zou willen kwetsen, had ik naam en toenaam genoemd. Door mijn eigen schuld is mijn site bekend geworden en kon er eenvoudig herleid worden naar de persoon in kwestie. Wat ook gebeurde.
Ik heb geen spijt van mijn stuk. Daarom heb ik het niet verwijderd. Ik schreef wat ik voelde en dacht door een aantal zaken met elkaar te verbinden. Conclusies die ik dan trek zijn gebaseerd op mijn ervaringen. Maar ik heb ook geen enkele aanleiding om te twijfelen aan mijn collega vandaag. Wie ben ik om dat in twijfel te trekken?
Het was een moeilijk en kwetsbaar gesprek vandaag. Een gesprek met voor beide voldoende punten om over na te denken en met meer vertrouwen dan voorheen, om samen door een deur te kunnen. Dit is mijn ervaring.
Waardevol.