Zo’n twee uur geleden begon ik aan dit blog. Even wat schrijven. Onderwerp: acceptatie. Gegoogled om een plaatje te vinden, dat lukte niet echt. Van het een kwam het ander. Ik dacht: ik moet een nieuw plaatje in mijn header hebben. Een bankje. Maar dan een bankje van achteren gezien. Dat je nog wel ziet dat het een bankje is dus maar vooral het uitzicht hebt. Gezocht op ‘bankje in het park’, ‘bank in natuur’, ‘bank eenzaam’, ‘bank groen’. Het leuke is dat je al die banken vindt. En waarom ik een groene bank wilde? Al sla je me dood. En nog erger, zo’n groen bankje past helemaal niet meer bij de donkerblauwe titels.
Er waren wel groene bankjes maar niet wat ik wilde. Zaten er mensen op, te kussen of zo, of in depressieve houding met de handen voor de ogen. Of de foto was gewoon niet mooi genoeg. Of de uitsnede achteraf niet. Toen gezocht op ‘bench in park’, want ik ben natuurlijk niet gek. Maar ook daar snuffelde ik rond zonder echt mijn bankje te vinden.
En nu is het dit geworden. Wilde ik dit? Nou, het komt in de buurt. Waarom eigenlijk een bankje, een leeg bankje in een mooie omgeving?
Voor mij is bank een metafoor voor ontmoeten. Maar ik ga verder terug in mijn weergave van alles wat zich in mijn hoofd afspeelde op deze mooie zondagochtend. Want dat begon met: ‘waar ga ik het over hebben’. Ik dacht terug aan twee leuke avonden die we achter de rug hebben, lieve mensen, fijne gesprekken. En dan over ‘dankbaarheid’ schrijven. Dankbaar om onderdeel te zijn van levens van anderen. Al die verhalen te horen die mensen maken tot wie ze zijn. Het verhaal achter elk mens, achter elke voordeur. En toen dacht ik aan een bankje. Aan ergens willen zitten en wachten tot dat er iemand naast je komt zitten. Die gaat vertellen en dat jij luistert. Echt luistert. En daar later over schrijven.
Niet over wat zij verteld hebben. Maar over wat jij gehoord hebt.
2 reacties
Simon Carmiggelt bankje
Als ik dan op jouw bankje mag, mag jij ook op die van mij.