Jeroen Dijsselbloem breekt zijn belofte. Hij gaat niet terug de Tweede Kamer in. De media lust hem rauw. Ik denk alleen maar: logisch. Daar hoor je ook niet.
En het zal allemaal waar zijn. Dat hij ‘not amused’ was over zijn vijfde plek op de verkiezingslijst en er voor heeft gezorgd dat hij de nummer drie werd. En dat hij ferme woorden sprak. Over de terugkeer naar de Kamer en het werk dat verzet moest worden. Maar hij kan het niet opbrengen.
Minister
Ik ken Jeroen Dijsselbloem niet echt. Hij maakt een integere indruk en misschien laat ik me daardoor misleiden. Maar als ik ooit van iemand heb gedacht ‘man, hoe houd je het vol’, dan was dat wel bij hem. Net zoals Rutte lijkt hij te beschikken over veel meer energie dan menig ‘normaal’ mens. De normale mens waar Rutte III zo goed voor gaat zorgen, zeggen ze. Die normale mens ben ik en ik maak een diepe buiging voor mensen zoals Dijsselbloem en Rutte die zich niet voor het dikke salaris kapot werken.
Macht, liefde, passie
Er is dus meer dan geld. Misschien is het de macht, de liefde voor de macht, de passie om de macht, het maakt me niet zo uit. Het is in ieder geval niet in centen uit te drukken waarom sommige mensen zich te pletter werken voor volk en vaderland. En als je er dan achterkomt, te laat achterkomt, dat je het niet kan of wil volhouden, dan moet dat kunnen. Zeker als je je steentje wel hebt bijgedragen.
Ik zie Rutte weer zo de Kamer in verdwijnen. Een plek waar hij thuis lijkt te horen. Maar Dijsselbloem? In die krappe bankjes en met dat politieke geneuzel? Die hoort op een ander toneel te staan. En dat gun ik hem ook.
Een man een man, een woord een woord.
Maar als je je woorden niet waar kunt maken moet je soms andere zinnen uitspreken.