Bij Pauw en Witteman te gast gisteravond: o.a. Arjan Ederveen en Kees van der Staaij, lijsttrekken van de SGP. Naast Van der Staaij zit gelukkig Jacobine Geel, filosofe, die de tafel een leukere aanblik geeft. Natuurlijk gaat het over Mauro. Maar Arjan zit daar met zijn hond Stuk om zijn soloprogramma onder de aandacht te brengen: Ederveenzaamheid. We zien voorstukjes van het programma en ik denk: nee, daar wil ik niet naar toe, ook niet als ik gratis mag. Vreemd, want ik had altijd een zwak en bewondering voor deze man en zijn theaterprodukties. Altijd zo op het randje van wat kan, dat het daardoor erg grappig werd. Maar Ederveen is niet meer grappig. Ik zie een eenzame man die een typetje geworden is. Ik mis de lichtheid, de humor. Als je zo lang gebalanceerd hebt op het randje van ‘uit de box denken’, dan moet je iemand hebben die je af en toe weer terug in de box duwt. En of een hond dat kan? Arjan deelt zijn leven met Stuk en Stuk geeft hem de liefde die hij nodig heeft. Ik heb ook een hond waar ik van hou. Hij houdt vooral van mij omdat ik hem voer en aai en uitlaat.
Arjan Ederveen eindigt met een liedje dat hij gezellig aan tafel zingt. Hij trekt Stuk op schoot en zingt over zijn hond. Ongemakkelijk word ik er van als ik zie hoe hij kroelt en bijna de liefde bedrijft met Stuk.
Hij zingt: als ik ruk ben ik te druk voor Stuk. Naast hem verslikt Van der Staaij zich bijna in zijn thee en Jacobine filosofeert zich gek. Dat was nu weer grappig om te zien.
7 reacties
De rol die iemand acteert heeft immer elementen van de persoonlijkheid,geldt ook voor de boeken van de schrijver.
Anders ben je nl niet in staat tot het rollenspel.
Ik heb dat bewuste programma gezien en gehoord,hoe kan ik dit fragment nou uitgerekend gemist hebben.
Jouw kindje heet `Stuk`en ik ben het eveneens
en das fijn.
Je kan iemand ook een `stuk verdriet`noemen.
Toch nu toe was hij de kampioen van de gespeelde infantiliteit. Maar hier leek er inderdaad niks gespeeld meer aan.
Vriendelijke groet,
Simen Vrederat
Ik had P&W niet gezien, maar na jouw plastische omschrijving van Kees, Arjan en Tuk werd ik toch nieuwsgierig. Ik heb een stukje gezien. Wat eerst in mij opkwam bij het optreden van Arjan was: zielig. Bij de gedachte hoe hij zijn act verzonnen had en vele malen met Tuk geoefend, althans het liedje,(nou ja) dacht ik ook nog: vunzig. Wat er ontbrak aan tafel naast Kees was Jan Mulder.
Je geeft een exacte weergave van hoe ook ik naar dit programmaonderdeel heb gekeken.
Ik vond de ongemakkelijkheid van Van der Staaij ook heel vermakelijk. Het was een goedmakertje voor de ongemakkelijkheid die ik voelde toen Van der Staaij uitlegde wat in zijn partij als “barmhartigheid” wordt beschouwd. Iemand onderdak verschaffen maar met dezelfde snelheid een schop onder de kont geven en het land uitzetten. Barmhartigheid eindigt kennelijk bij de grens.
Heimwee naar Theo (en Thea) … toen was Arjan op zijn best.