De Nederlands-Turkse columniste Ebru Umar zit al een week vast in Turkije om tweets die zij geschreven heeft over president Erdogan. Een pittige dame die Ebru. Ik heb bewondering voor haar, hoe ze haar kracht en energie inzet voor de vrije mening en het recht op vrijheid. Bijna elke dag is ze te horen in een talkshow waarin telefonisch contact met haar wordt gezocht en wij op de hoogte gehouden worden van haar ’toestand’. Ze is vooral nog steeds boos en geenszins van plan om haar woede te kanaliseren.
Gisteren hoorde ik opnieuw hoe zij tekeer ging tegen de Nederturken in Nederland en kreeg ik voor het eerst het gevoel van haar willen sussen en kalmeren. Want ze neemt in haar lawine van woorden en woede zoveel mensen met zich mee die daar niet om gevraagd hebben. Aan tafel bij Pauw zitten vier van die Nederturken. Aardige mensen, gezond verstand, in staat om te scheiden wat kan, mag, hoort en moet. Als je weet dat je je in een land op een bepaalde manier moet gedragen dan is het vragen om moeilijkheden als je dat niet doet. En als je die moeilijkheden dan krijgt, eigenlijk zoals je verwacht had, kun je schreeuwen totdat je een ons weegt maar dat helpt je niet echt verder. Als ik Ebru Umar hoor dan denk ik aan een gewond, woedend en briesend kind. Wat zij doet en durft is dapper. Wat zij roept en schrijft is dapper. Ze kiest geen middenweg maar ze kiest de rechte lijn van snelheid, van imponeren, van om je heen slaan en proberen zoveel mogelijk mensen te raken. Helaas zijn woorden niet slechts woorden. Woorden kunnen kwetsen en littekens achterlaten in de ziel van mensen. En soms dien je daar een goede zaak mee maar vaak ook helemaal niet.
Ik twitterde eerder deze week wat voor mij vrijheid van mening is. Dat je mag en kan zeggen wat je wilt maar vooral dat je mag en kan besluiten om dat niet te doen. Vrijheid van denken is voor mij misschien nog wel belangrijker. Dat we zijn opgevoed met het recht op zelfstandig denken. Natuurlijk zijn wij beïnvloed door de mensen die ons groot brachten maar zij ontnamen ons niet de kans om gezond verstand te ontwikkelen. Een stap terug te doen en te observeren en analyseren.
En als je zoveel woede en frustratie in je hebt, terecht of onterecht, dan is het minstens zo belangrijk om in je hart een waardige tegenpool toe te laten. Voor je eigen balans.