Dwangneurose

Deze week waren psychiater Menno Oosterhoff en zijn vrouw te gast in een praatprogramma. Menno Oosterhoff heeft al jarenlang last van dwanggedachten. Samen met zijn vrouw vertelt hij over wat dit betekent voor het leven dat zij leiden.

Wat ik heel grappig vond. Er werd gezegd/geconstateerd dat het eigenlijk heel vreemd is dat een psychiater die cliënten helpt bij hun dwanggedrag, zelf lijdt aan dwangneurose. Oosterhoff is even stil, dit heeft hij vaker gehoord, en zegt ‘als je naar een oogarts gaat die een bril draagt, zeg je toch ook niet, wat vreemd.’

Menno Oosterhoff geeft kort weer wat zijn dwanggedachten kunnen zijn. Hij vertelt over hoe hij iets in de keuken hoort vallen en vanaf daar gaan zijn gedachten op de loop met hem en met wat hij tegenkomt. Ik hoor het aan en herken veel en denk, dit is niet zo’n goede samenvatting, want dit heeft iedereen toch? Maar blijkbaar niet. De tafel is geschokt en verbijsterd over de uitleg van Oosterhoff. En hoewel ik allang weet dat ik ook een dwangneurose had of heb, is vooral mijn eigen reactie op zijn verhaal veelzeggend.

De dwangneurose van deze psychiater gaat verder dan ver en bepaalt heel veel in zijn leven. Ook in het leven van zijn vrouw. Bij het ontwaken is het eerste dat hij tegen zijn vrouw zegt ‘niet praten tegen me’, zoveel ‘moeten’ zit er in zijn hoofd. Zo ver is het gelukkig niet gekomen bij mij. Maar mijn tweelingzusje werd vroeger gek van mijn nachtelijk gedrag en ikzelf niet minder.

Het is niet weg, het is nooit weg. Ik heb er mee om leren gaan, kan er soms om lachen en een pilletje helpt. Ik herken zijn verhaal in mijn manier van werken.

Ik moet iemand mailen en schrijf iets waar ik van denk, dat moet ik even opzoeken. Ik zoek het op en ga lezen. Daarin staat iets dat mij eraan herinnert dat ik een afspraak moet maken bij een bedrijf, hoe heette die man nu ook alweer die daar werkte? De man had een naam met een A erin. Ik google op mannennamen met een A en kom de naam Anton tegen. Ik denk aan Anton en zie de klassenfoto voor me. Waar heb ik die nu toch gelaten? Ik pak een fotoalbum en kom foto’s tegen van een vriendin van lang geleden. Hoe zal het met haar gaan? Staat ze ook op Facebook. Ik ga facebooken.

Enzovoort, enzovoort. De dwang zit hem erin dat ik die dingen moet doen voordat ik verder kan omdat het anders in mijn hoofd blijft zitten.
Aan het eind van de dag denk ik ‘wat raar dat ik nog geen reactie heb ontvangen op mijn e-mail’. Ik sluit heel veel vensters op mijn computer en zie dan het scherm waarin mijn ongeschreven en niet verstuurde e-mail staat. O ja, dat was ik aan het doen.

Natuurlijk is dit gedrag niet handig als zzp’er, het levert namelijk niets op dan onrust en half werk. Dus ik houd tegenwoordig lijstjes bij, niet in mijn hoofd maar juist ‘uit mijn hoofd’.