Eerlijk? Wij geloofden er niet meer in toen de vakjury zijn punten gaf. De vrolijke prosecco in het glas leek haar tinteling te verliezen en wij ook. Voor velen van de vakjury was het punten geven hun moment van glory. Ik dacht alleen maar ‘shut up en zeg het’.
Lange tijd zag het ernaar uit dat John Lundvik, de goedlachse, goodlooking (snygg) Zweed het festival zou winnen en waarom ook niet. Een lekker lied, goed gezongen. Maar hoe hij zingend elke keer in de Greenroom vragen beantwoordde vond ik irritant. ‘Kijk mij eens nuchter en blij met deze idiotie omgaan.’ Zijn gezicht sprak boekdelen toen de laatste, doorslaggevende punten gegeven werden.
En is het allemaal zo belangrijk? Nee natuurlijk niet maar het is wel heel leuk. Ik houd van het songfestival, altijd gedaan.
Als ‘wij’ moeten zingen, ben ik nerveus. Als ‘wij’ klaar zijn, zucht ik ook opgelucht. We hebben het goed gedaan, Duncie en ik. Maar die puntentelling is slopend. Het politieke stemmen, het maatjesnaaien, het burengekonkel. En dan toch winnen… dat is dan best knap.
Jan Smit trek ik niet.
En natuurlijk moeten we naar Amsterdam. Als ras Haagse ben ik gek op mijn stad maar dit moet toch gewoon in de gayste stad van het land gevierd worden of juist in Giethoorn bijvoorbeeld. Lijkt me ook leuk.
Waarom zo gay?
Gerard Joling vroeg het zich hardop af. Hij vond het jammer dat het zo enorm gay was geworden. Ik viel bijna van mijn stoel. Misschien zijn de gay-mannen de enige mannen die echt een feestje kunnen vieren zonder de hele boel kort en klein te slaan.
Maar Jan Smit trek ik niet.
1 reactie
Een overwinning om van te genieten! Ik vond als kind al de puntentelling het leukst, maar dat werd me echt te laat nu! Jan Smit is een brompot geworden, die niet professioneel en ongezellig commentaar geeft, jammer!