Ik ben op een hele drukke chaotische bijeenkomst, feest? met allemaal vrouwen. Dat is niet zo gek. Vriendin is er ook maar het is niet deze Vriendin. Ik zie en voel haar aanwezigheid. Als zij zich een enkele keer omdraait zie ik een bekend gezicht maar een gezicht met baardgroei. Alsof ze zo uit een motorbende is weggelopen. Een stoer type dus. We noemen haar ‘ex’. Ex wil iets van mij maar al die vrouwen willen iets van mij en ik laat me meevoeren met al die aandacht. Vergeet Ex. Zij gaat weg. Ik ga later, veel later ook en dan staat Ex daar boos op mij te wachten. Mijn elektrische brommer doet het bijna niet meer, dus ik kom niet vooruit. Zij wel op haar fiets. Ik weet en voel dat het weer zo ver is. Ze gaat stoppen met deze relatie. Ik voel een enorme wanhoop en pijn maar ook het besef dat het over is. Uit. Eind. En ik denk: Jezus, is het al zo’n zootje op deze wereld, gebeurt dit ook nog eens een keer. Dat kan er niet bij.
Moraal: Kijk nooit op één avond een heftige aflevering van The Sons of anarchie. Kijk dan daarna niet naar een uitzending van Pauw over de oorlog en het vliegtuig van de Russen dat naar beneden is geschoten door boze Turken. Luister niet naar mannen die zeggen dat ze het echt niet meer weten. Zeg daarna niet tegen Vriendin: ‘Schat, waar gaat dit naar toe’. Denk niet: ik ga morgen bloggen over dit gevoel. Nee, misschien moet ik een gedicht schrijven over liefde en samen zijn en bij elkaar kruipen.
Ik word wakker en zie Vriendin, de echte. En ik zeg dat ik van haar houd. En zij houd van mij. En dan is tenminste dat allemaal goed. En verder, weet ik het ook allemaal niet. Ik vind het angstig en beklemmend. Ik ben bang en blij met mijn kleine wereld waar nog een vorm van eenheid is. Een warm huis, lieve familie, een koor waarmee ik optreden ga (er zijn nog kaartjes), vrienden, collega’s. En dat het allemaal nog lang zo mag blijven.
Ik heb Vriendin gevraagd of zij zich wil scheren. Zij keek mij heel raar aan.