Vandaag precies drie jaar geleden, een dag na jaar verjaardag, is mijn moeder overleden. Regelmatig rond deze tijd krijg ik de beelden terug van toen. Het onverwachte telefoontje van het ziekenhuis, het inlichten van zussen en broers, het rijden naar het ziekenhuis op die vroege ochtend. De verslagenheid.
Twee jaar na mijn vader en totaal niet verwacht op dat moment.
Nu ben ik blij dat het drie jaar is want we willen af tellen. Door de rare omstandigheden liggen mijn ouders op hetzelfde kerkhof maar ver van elkaar. Mijn vader wilde gecremeerd worden maar is begraven om redenen die goed zijn. Mijn moeder wilde begraven worden maar is gecremeerd, om redenen die goed zijn. Maar ze zijn niet samen. En meer dan alles wat je je bedenken kan, waren zij altijd samen. In alles. In de liefde, in het ouder worden, in de minder goede tijden. Ons uiteindelijke doel is om onze ouders weer samen te brengen. In 1 urn, in 1 graf, het maakt niet uit, maar samen. Met hun namen op 1 bordje.
Met onze liefde voor die ouders op 1 plek. Het duurt nog wat jaren voordat het mag maar met elk jaar komt die mogelijkheid, om uitdrukking te geven aan de liefde van mijn ouders voor elkaar, dichterbij. Daar ben ik blij om.
4 reacties
Ik heb de urnen van mijn ouders lang in huis gehad totdat er plek was op de begraafplaats. De laatste nacht hebben ze gezellig in mijn bed vertoefd. Gek wellicht, maar ik vond het bijzonder. Het is goed zo.
Mooi om te lezen dat julie dat gaan regelen voor hen!
Lfs voor jullie, Jetty
Verdrietig omdat de beelden zo vervagen, hoe was het ook alweer, hoe klonken de stemmen. Maar soms komt het ineens weer heel helder terug. Vooral rond deze tijd. Volgende week gaan we samen vieren dat ze geleefd hebben, herdenken ze en geven de ‘familiedoos’ door aan de volgende.
Wat een mooi streven! Mijn moeder heeft ervoor gekozen om mijn vader mee te nemen naar huis. Precies om die reden. Ze waren altijd samen. Hij was een kei van een man, vandaar ook dat we zelf een urn hebben gemaakt in de vorm van een kei…