Drie blondjes en een zuidwestertje

Mijn reisgezelschap bestaat uit Vriendin, Zus en Zwager.  Laat ik voor dit verhaal Zwager, Hendrik noemen. Hendrik is een man die veel weet. Buiten het feit dat hij echt veel weet heeft hij ook de belangrijke overtuigingskracht, dat hij je ook kan laten geloven dat hij alles weet.

We rijden in Portugal en zien op een bordje staan: Cabo da Roca. Dat is, zegt Hendrik, het meest zuidelijke punt van het Europese vasteland. Het zal!

Zus bekijkt de kaart op schoot en zegt: ‘dat lijkt me stug, want Cabo ligt hier’, ze wijst naar een punt in het westen. ‘kijk, de Algarve is zuid, dan kan Cabo de Roca dat niet zijn.

Dat zien we verkeerd, zegt Hendrik. Aan tafel op een terras legt hij in grootse bewoordingen en vergelijkbare armbewegingen uit hoe we het zuiden eigenlijk moeten zien. Dat wij niet zo rechtlijnig en simpel moeten denken als het zuiden ligt beneden. Als gansjes knikken we en beginnen te begrijpen.

Gisterochtend bij zus en Hendrik op de kamer zegt Zus: ‘Hendrik heeft iets te vertellen’. Hendrik lacht besmuikt en ontkent dat hij iets te vertellen heeft. Zus zegt ‘zal ik het doen?’ Hendrik knikt.

Zus gaat er voor zitten. ‘ik ben vanochtend het boekje van Portugal aan het lezen en lees dat Coba da Rocca het meest westelijke punt is van het Europese vasteland. Het meest westelijke!!!!’ Ze confronteert echtgenote direct, verbijsterd,  met dit feit.

Hij wist het al! Hendrik had het ook gelezen en bedacht, ach wat maakt het eigenlijk uit. Wat maakt het eigenlijk uit??? Hij staat er bedremmeld bij en lacht als een klein jongetje dat betrapt wordt op een ‘jokje’ .

WIJ hebben het leuk dat uur dat volgt. We lachen en gieren terwijl Hendrik nog steeds argumenten naar voren brengt om zijn gezicht te redden.

Onmogelijk.

Ook voor ons, de drie goedgelovige blonde gansjes.