Ik heb net een aflevering terug gezien van Dreamschool. In drie weken tijd gaan Lucia Rijker,voormalig kickboxer en Eric van ’t Zelfde (wat een prachtige naam), succesvol rector, met een groep drop-outs aan de slag.
Een zeer gemengde groep verblijft drie weken lang op een mooi klooster en krijgt daar les van bekende Nederlanders. Ik heb er nu vier aan de slag gezien en het valt niet mee. Tijdens de lessen van een uur wordt gesnoept, geslapen, verveeld gekeken en vermoeidheid tentoongesteld. De eerste die voor de groep stapt is Inez Reski, de opvallende zwartbeschilderde strafpleiter. Zij boezemt wel direct iets van angst in. Een dame waar je niet omheen kan. Ze is alleen vergeten haar verhaal aan te passen aan het niveau van de leerlingen zodat na een aantal minuten er vooral vragen gesteld worden als ‘kan je ook gewoon nederlands praten’, en ‘wij zijn niet zo hoog geleid’. Het grappige is dat zij niet in staat is het verhaal simpel te maken maar toch de aandacht vasthoudt.
De jongeren die meedoen hebben allemaal een heftig verleden. Wat opvalt is het ontbreken van enige sturing van thuis. Ze stoppen om wat voor reden dan ook met school en hebben, jaren later, spijt. Zitten blowend op de bank om er nooit meer vanaf te komen, als er niets gebeurd. Jonge mensen met talenten. Talenten die helaas niet op school aan bod kwamen en komen als er niets aan het schoolsysteem veranderd. Elk kind verdient het om gezien te worden. We zien ettertjes voorbij komen maar tussen het etterige gedrag door zie je soms ineens een glimp van wat er ook is. Humor, intelligentie en kwetsbaarheid. Lucia Rijker is wat mij betreft de koningin van het programma. Met haar no-nonsens aanpak slaat ze de spijker op de kop. Weet de jongeren te raken. Er is ook geen beter rolmodel dan zijzelf, vermoed ik. Vermoedelijk kunnen we allemaal op z’n tijd wel eens een lesje van haar gebruiken. ‘Niet zeiken, doorgaan’ maar wel met echte aandacht en warmte voor dat kind.
Elk kind verdient een Lucia maar daar zijn er helaas te weinig van.