Vorig jaar schreef ik er al over. Het fantastische progamma Dreamschool. In drie weken tijd gaan Lucia Rijker, voormalig kickboxer en Eric van ‘t Zelfde, succesvol rector, met een groep drop-outs aan de slag. De tweede serie is van start gegaan.
Wat zien we? Jongeren die blowen, hangen, drinken, hangen, stappen, hangen, slapen, hangen. Grote bekken, desinteresse, korte lontjes, intense lontjes. Heel af en toe tranen. Maar fuck it, dat willen ze natuurlijk niet. In elke aflevering komen portretten voorbij van enkelen van hen. Vertellen ze hun verhaal. Altijd een verhaal waarin zij de dupe werden van ouders die het ook niet wisten. Die verslaafd waren, ziek, dood gingen of gek werden.
Pijn
De pijn is voelbaar, de littekens zichtbaar. Vanaf de eerste keer dat ze van school werden gestuurd gaat het alleen nog maar bergafwaarts met ze en neem ze het eens kwalijk. Rijker en Van ’t Zelfde zijn fantastisch, soms een beetje te fanatiek wat mij betreft. Maar ze raken wel en ze raken de jongeren waar het hoort: in het hart.
Ongelijkheid
Ongelijkheid heeft in eerste instantie niet te maken met rijk zijn of armoede wat geld betreft maar rijkdom en armoede wat liefde betreft. Daar is geen geld voor nodig maar ‘parenting’ of ‘ouderen’. Wat een fantastisch werkwoord zou dat kunnen zijn: ouderen. Elk kind heeft recht op minimaal één ouder die er met zijn of haar volle verstand bij is want in ‘den beginne’ zijn al die kinderen helemaal oké. Totdat hun dromen de grond in worden geslagen en zij ook om zich heen gaan meppen.
Foto
Ik zocht een foto voor bij dit blog. Kom foto’s tegen van kinderen uit Syrië en wordt eigenlijk nog bozer. Kinderen daar die niets hebben, in puin leven, tussen dood en verderf, oorlog en geweld. Geen eten, geen toekomst. En wij, in dat land waar alles is, verpesten het leven van duizenden kinderen doordat we teveel hebben. Teveel tijd om in slaap te vallen. Begin eens met het onderwijs. Halveer de klassen zodat kinderen allemaal de kans krijgen om ten minste 1 leraar te treffen die hen wel ziet. Want ook deze kinderen uit Dreamschool zullen op een dag ouders worden zonder bagage. En dan begint alles weer van voren af aan. Te triest voor woorden toch.
Eerlijke armen
Wat elke keer raakt is de eenzaamheid van deze jonge mensen. Het verlangen dat ze niet eens meer kennen naar oprechte armen en liefde. Naar ogen die zien, oren die horen. Er zijn teveel gebroken kinderen.
Wat Partij voor de Ouderen? Partij voor het gewonde kind of Partij voor de toekomst. Ik zou er op stemmen.