In drie weken tijd gaan Lucia Rijker,voormalig kickboxer en Eric van ‘t Zelfde, succesvol rector, met een groep drop-outs aan de slag.
Dreamschool loopt bijna ten einde. De leerlingen zitten in de laatste week.
Deze serie/documentaire grijpt me aan. In de aflevering die ik deze week bekeek gaat zo’n beetje de hele groep door het lint. En niet zomaar door het lint. De woede en de agressie spat van het scherm af. Er wordt op tafels gesprongen, er wordt gevloekt, gehuild, geslagen. Daar waar een discussie in het begin nog vriendelijk oogt is binnen de kortste keer een lontje van iemand ontstoken. Er is geen weg terug, geen woord dat nog binnenkomt, geen uitgestoken hand die nog redding kan brengen.
Ik merk halverwege dat er een traan over mijn wang rolt. Ik ben geen huiler. Het is de pijn van al die jonge mensen, maar ook de pijn van de docenten, die voelbaar en herkenbaar is.
Een jongen en meisje schreeuwen door elkaar heen. Zij mag niet vloeken van hem, hij mag niet wijzen van haar. Ze moeten in bedwang worden gehouden door de groep. In het nagesprek vertelt zij over alle mannen die naar haar gewezen hebben, die dreigende vingers, die grijpgrage handen. Hij vertelt dat hij zijn moeder hoort schreeuwen en krijsen.
‘Niemand’, zegt hij, ‘heeft met zo’n moeder moeten dealen en dan komt er zo’n grietje hem de les lezen?’
Zestien jaar zijn ze. En zo kapot al. Lucia Rijker en Eric ’t Zelfde zitten samen en zijn stil en overmand door verdriet en machteloosheid. Weer iemand van dreamschool sturen? Weer doen wat die jongens en meiden al honderd keer hebben meegemaakt? Liefde is het antwoord maar je kunt het niet altijd opbrengen om die liefde te voelen als ze onmogelijke dingen doen.
Is het project mislukt? Die vraag stellen zij zichzelf ook. Drie weken is te kort om bij al die jonge mensen weer de juiste snaar te raken maar dat ze heel veel juiste snaren hebben, is duidelijk.
Daar word ik verdrietig van. Want in oorsprong waren ze allemaal oké. Is iedereen oké. Maar families maken meer stuk dan je lief is. Opvoeden is voor veel volwassenen een hindernis. Omdat zij ook een verleden hebben waarvan zij zich niet kunnen losweken.
Terwijl ik dit stukje tik, hoor ik dit in mijn hoofd. En weer moet ik huilen.