Het zullen deze week veel hondenblogjes worden vrees ik. De twee logeetjes in huis maken het een bijzondere belevenis die ons als Ami-baasjes regelmatig aan het denken zet. ‘D’r zit een kop op’, zeggen we vaak over Ami. Maar die twee kleintjes hebben er ook één.
Lola en Puk zijn twee kleine, stevige honden. Dat is grappig. Ze zijn klein maar stoer, solide, ze hebben een body en met die stoere lijven weten ze behoorlijk kracht te zetten. In je eentje drie honden uitlaten is geen optie omdat alle drie de honden hun richting willen bepalen. Vriendin en ik bonden behoorlijk deze dagen omdat elke wandeling gezamenlijk gebeurt. De riemen en onze armen haken voortdurend over en onder elkaar door.
Baas
Ami is de baas omdat ze groter is en de vrouw des huizes. Daar doet ze overigens niets mee. Als een wijze dame staart ze naar het hondenvolk en haalt regelmatig haar schouders op. ‘Wat een drukte en gedoe’. Lola en Puk zijn heel wat jaartjes ouder dan Ami maar ik vermoed zomaar dat niemand dat zou raden. Ami heeft een aura van een geleefd leven om haar heen hangen. Volgens ons is ze oud geboren en dat geeft niet want ik herken dat. Bij mij werd overigens voorspeld dat naarmate de jaren zullen vorderen, de jeugdigheid de intrede zal doen. Er is dus hoop voor ons beiden.
Roedel
Lola, de zwarte, zou heel graag baas willen zijn. Als een echte madam houdt ze de boel in de gaten. Ze weet precies waar Ami is en wacht zo nodig op Puk. Pas dan is alles goed. Regelmatig rollebolt ze met haar zusje door de modder om dan een verfrissende duik in een slootje te nemen. Heel soms lijkt Ami mee te willen spelen. Staat ze voor haar doen enthousiast te kwispelen en doet een poging om zich in het spel te voegen. Maar ze begrijpen haar niet. Ze spreekt geen LolaPukkentaal.
Nieuwsgierig
Lola en Puk zijn nieuwsgierig. In de auto kijken ze graag uit het raam. Ami ploft direct neer op haar kussen en sluit de ogen. Als de glazenwasser plotseling in de tuin staat, nou, dan staat de glazenwasser plotseling in de tuin. Ami wordt er niet warm of koud van. Lola en Puk blaffen en drentelen voor het raam heen en weer.
Boven
Ami weet niet dat we een ‘boven’ hebben. Ze ziet ons verdwijnen en weet dat we ooit weer zullen verschijnen. Nog nooit heeft ze een poot op een traptrede gezet. Als Vriendin en ik boven in de badkamer staan horen we getrippel. Lola is op onderzoek uit. Ze neemt met twee treden tegelijk de volgende trap naar boven, loopt rond en ziet dat het goed is. Puk jankt beneden aan de trap want dat is voor haar een trede te veel. Ami ligt ondertussen op haar favoriete plekje: de grens tussen buiten en binnen.
Dat is trouwens ook mijn favoriete plekje.