Dood op verzoek

De documentaire Dood op Verzoek bekeken. De openingsfilm van de IDFA. Een mooi, indrukwekkend document. De man wordt in korte tijd ernstig ziek, zijn spieren geven het op. Hij kan nog slechts zeer moeizaam praten. We zien zijn vrouw en de zeer zorgzame huisarts die het proces begeleidt. Vroeger was ik geschokt geweest bij het zien van deze beelden. De man die op zijn bed gaat liggen om zijn besluit ten uitvoer te brengen. De laatste kus.

Misschien ben ik er aan gewend geraakt. Het zien van overleden mensen. Maar ik vond het niet eng om de beelden te zien. Integendeel. Het had iets geruststellend. De opluchting die er is naast het enorme verdriet. En toch ook een hemel die openbreekt na maanden of jaren gedompeld te zijn in zorg en verdriet.

Mijn tante wordt vandaag begraven. Een mooi en krachtig mens. De zus waar mijn moeder zo’n enorme band mee had en daardoor wij ook. Zeker na het overlijden van mijn moeder. Deze tante heeft zoveel moeten doorstaan, zoveel verschrikkelijk leed en verdriet, maar elke dag had ze weer zin en moed om door te gaan en te lachen. Tot ze echt niet meer kon.
Ik kijk gisteren naar het verstilde gezicht, kwetsbaar, mooi zoals ze was en het ontroert me. Te weten dat zij uit dat lijf is, te zien wat er nog aan buitenkant te zien is, waardoor we haar herkennen. Maar juist door het niet meer aanwezig zijn in het lichaam ook beseffen dat zij niet die buitenkant is. Dat zij doorleeft in hoe we dat dan ook mogen noemen.

Gisteren overleed ook een fantastische man die een gezin en familie achterlaat in verdriet.
Mensen kunnen maar tot een bepaald punt vechten. Misschien is de overgave wel het grootste cadeau dat zij zichzelf kunnen geven.