Dat iemand ziek is
wil je soms wel vergeten.
Je ziet toch die ander
je raakt elkaar aan.
Je kan toch nog vragen
wat je nu graag wilt weten,
en ziek zijn, dat ziek zijn
dat mag niet bestaan.
Nu kijk ik omhoog
en vraag ik: “Waar ben je?
Hoe kan het toch zijn,
waar ben je naar toe?
Wie is er, wie zijn er en
wie van hen ken je?
Waarom op die dag,
wat deed je en hoe?”
Zoveel dingen, gedachten
die we niet kunnen weten.
Zoveel vragen en antwoorden
krijgen we niet.
Er is alleen dàt
wat we nooit meer vergeten
je liefde voor hen
in een levenslang lied
Hoe troost je een mens
die er één heeft verloren
hoe vul je de leegte
die dan is ontstaan?
Ik hoop, lieve lieve
dat je mij nu kan horen,
dat we doorgaan met dat
wat jij hebt gedaan…
(Een heel oud gedicht dat ik nu nooit meer in deze vorm zou schrijven. Maar als ik het nu herlees, op deze dag, dan zegt het wel wat ik zeggen wil en daar gaat het toch om)
8 reacties
Dank je voor dit mooie gedicht.
als het hart spreekt is de vorm altijd goed
Heel mooi gedicht.
Blijft moelijk deze dagen………..
Liefs Jolanda
Wat mooi An zoals jij het verwoord.
Dikke knuffel
Een heel mooi gedicht.
En wat jij zeggen wil dat lees ik er in!
Wat mooi dat woorden kunnen troosten.
Heel erg mooi Anja.
Heel veel liefs.
Heel goed, het zegt het allemaal,
zoals iedereen weet die nabestaand van geliefden is