Je wordt geboren. Je leeft. Je gaat dood.
Dat is toch een redelijke aanname van ons stappenplan op aarde. We zijn er aan gewend ook. De hele maatschappij is om deze logische bestaansvorm heen gebouwd.
Deze week werd er in diverse talkshows gespeculeerd over de mogelijkheid om ons leven oneindig te maken. Wetenschappelijk is er al zo veel mogelijk dus waarom dit niet?
Stel je voor dat één van deze stappen; geboren, leven, sterven, niet meer nodig is?
Éen variant kennen we; niet leven – geboren worden en direct sterven. De nachtmerrie van elke ouder. Je verheugen op leven maar het leven uit je vingers zien glippen. Onnodig te zeggen dat zo’n ervaring jouw eigen leven tussen geboorte en sterven bepaalt.
De stap overslaan van geboren worden is geen optie. Nog niet tenminste, maar als we niet meer dood gaan, dan is geboren worden ook niet meer nodig.
Niet bij herhaling in ieder geval.
Voorwaarde voor niet-doodgaan is wel dat we anders oud zullen moeten worden. Geen ouderdomsgebreken zijn er meer, we blijven vitaal en lenig. We worden wel ouder maar we blijven in de kracht van ons leven.
“Joepie”, dacht ik toen ik dat hoorde want dood gaan is het ergste, het aller, allerergste.
Afscheid nemen, los laten, dag zeggen.
Niet lang hier na dacht ik: “wil ik dat wel, altijd leven? Maar waar toe dan? Met welk doel dan? Hier sprak ik zowaar mezelf tegen want hoe vaak heb ik mezelf niet afgevraagd wat de zin van leven is als het uiteindelijke doel, doodgaan is?
En nu blijkt blijven leven bijna nog doellozer.
Natuurlijk zijn er religieuze en spirituele gronden om zingeving te benoemen maar bewijzen hiervan zijn nooit geleverd.
Geloof is er wel en ik geloof dat het leven maar moet blijven zoals het is.
Afscheid nemen is, als je dat geleerd hebt, één van de mooiste en waardevolste ervaringen die je als mens kan meemaken.
Ontmoeten en afscheid nemen is geboren worden en dood gaan.
En weer geboren worden.