Gisteren was A. bij mij op bezoek. Zij doet oa aan stervensbegeleiding en vertelt over een soort werkgroep waarin ze met mensen praten over hoe dat te doen. Hoe je jezelf op het tweede plan moet zetten als je binnen gaat in de ruimte van een mens die gaat sterven. Ik ben onder de indruk. Het lijkt me fantastisch mooi en zinvol werk, zowel voor de medemens als voor jezelf. Want wat doet er dan nog toe, behalve warmte, vriendschap en er zijn voor iemand?
Gisteravond zag ik een prachtige documentaire over een vrouw van 26 die euthanasie pleegt en zo haar leven en dood in eigen handen houdt. Precies zoals zij het wil. Met een ongeneeslijke ziekte en het voorbeeld van haar moeder voor ogen, heeft ze deze keuze gemaakt. De jaren daarvoor heeft ze geleefd in Amsterdam zoals een moeder niet zou wensen voor haar dochter, maar de dochter heeft er van genoten.
Op het andere net is dan de tweede aflevering van een serie over jonge moeders of vaders die weten dat ze gaan sterven en een herdenkingsdoos maken voor de kinderen. Ook weer prachtig. We zien mensen die zo sterk, vol liefde en humorvol in het leven staan, dat ik niet anders kan dan daar diep respect voor op brengen. Wat een mooie mensen. Waren het al mooie mensen of worden ze mooi door het besef dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan luxe en dingen, spullen? Hebben, halen en houden?
Sommige mensen hebben gelukkig ‘de dood’ niet nodig om tot dat besef te komen. Zoals A. Een waardevol bezoek dat mij terug werpt op mezelf en ik me afvraag, hoe ik daar zo ver van verwijderd ben geraakt. Ik moet beter weten. Ik weet ook beter.
1 reactie
Inderdaad,je weet ook beter!