Dat je een nieuwe Iphone koopt. Dat je er daarna achterkomt dat er niet meer zo’n gaatje inzit waar je een stekkertje in kan doen die je weer in je versterker kan doen. Dat je dat juist altijd zo prettig vond. Zo’n gaatje met een snoertje.
Maar het is zo. Apple levert ze niet meer met zo’n aansluiting maar er is een kabeltje op de markt ter vervanging. Joepie. Hoe heet zo’n kabeltje dan? Eerst dat maar eens opzoeken.
Wish
Dan hoor je dat Wish (wie kent ze niet) zo’n snoertje heeft dat nog geen euro kost. Dat je dat bestelt en dat je dan drie weken wacht. Maar dan is het er. Plof, door de brievenbus. Dat je dan heel blij bent.
Je doet het dingetje in het gaatje en voila, music in the house. Een minuut of zo. Dan geeft je telefoon aan dat dit accessoire niet geschikt is voor deze iphone. Dat je glimlach dan naar je voeten zakt.
Dan is Zwager er. Je vertelt hem over het dingetje en ziet dat hij een snoertje heeft dat wel werkt.
‘Dat zat in de doos’, zegt ‘ie.
‘Bij mij niet’, zeg je zielig.
‘Raar’, zegt zwager.
Dat je dan opeens gaat twijfelen. Je de trap oploopt en het doosje pakt. Dekseltje er af en wonder, allemaal dingetjes in het doosje! En aan de achterkant zit keurig opgerold het snoertje waar je nu zo’n maand of twee op zat te wachten.
Dat je dan opeens zo blij bent met een dingetje van niets. Dom ding. Ik dan.