Wij hebben geen kinderen. Het wordt vaak gevraagd. Of we dat niet hadden gewild. Gelukkig kunnen we allebei naar waarheid zeggen dat we dat wel hadden gewild maar dat het er niet van gekomen is en dat het ook geen heel groot issue is in ons leven. Toen wij gisteren de kleine Shiba-inu pup van twee weken in onze armen hielden, zag ik even een blik van hoe het had kunnen zijn. Ook ik werd overstroomd door L I E F D E. Van mijn en Vriendins gezicht straalden de zon je tegemoet. We hebben ook een uur lang niets anders tegen elkaar kunnen zeggen dan ‘lief, lief, lief’.
We zijn er vol van. Hoe overdreven is dat. Twee goed volwassen vrouwen die als twee kleuters staan te kwijlen boven een nestje hondjes? Die plannen maken over opvoeden en spullen kopen. Nog even en ik had een ‘puppyshower’ georganiseerd maar Vriendin riep mij tot de orde. We gaan ons normaal gedragen, zeggen we.
Misschien is het maar goed dat wij geen kinderen hebben. Ik zou het niet aankunnen, al die liefde, de zorg, de verantwoordelijkheid. Ik vreet het hondje al bijna met huid en haar op, een baby had geen kans gehad, vrees ik. En dan dat wachten, negen maanden! Hoe kom je die tijd door? Wij moeten nu nog vijf weken wachten. Dat is ook echt heel lang.
Ik waarschuw alvast. Over vijf weken zullen mijn blogs een hoog ‘AMI’ gehalte krijgen. Dat wordt haar naam. Hoe spreek je het uit? Bami, maar dan zonder B.