Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg

We zijn er mee opgevoed. Mijn hersens weten niet anders dan ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’. En dan komt er nu een nieuw normaal. Hoe dan. Wat dan. Nou. Gewoon.

We komen nooit meer van dit virus af. Dat is de boodschap die bij mij goed is binnengekomen. Stilletjes en een beetje sullig zat ik toch te wachten op het moment dat van hogerop werd geroepen: ‘Kom maar weer naar buiten allemaal, het is veilig’. Voorlopig is het wachten op een vaccin of een middel tegen de ernstige verschijnselen van het Corona-virus en moeten we het doen met wat er is. En dat kan, met een beetje geluk, een jaar duren. Wat gaan we doen in dit jaar?

Omdenken als het nieuwe normaal

Ik vind het een uitdaging. Om van ‘dit kan niet meer’ te bewegen naar ‘dit kan nog wel’ of ‘dit kan ook’. In ons land zie je prachtige initiatieven ontstaan maar bij mij gaat nog geen lichtje branden. Toch geloof ik in mijn lichtje. Op Linkedin of facebook worden we overladen door dwingende boodschappen. GEEF JE BEDRIJF NU DE KANS OM TE GROEIEN. DIT IS DE TIJD OM HET ALLEMAAL ANDERS TE DOEN. DOE DIT EN DOE DAT.

Hoe fijn is het om even helemaal niets te doen. Om te zien wat er is en je daarop te focussen. Om vogels te horen fluiten, bloesem te zien bloesemen en te zijn in het moment. Wat ik vooral leer deze periode is  het onderscheid te zien tussen wat mij gelukkig maakt en wat ik dacht dat mij gelukkig zou maken. Een wezenlijk verschil.

Hebben en zijn

In een lang verleden deed ik een opleiding tot yoga-docent. Wat is blijven hangen is niet heel veel maar dit wel. Inademen is hebben, uitademen is zijn. Die les ben ik nooit vergeten en dat was waarschijnlijk ook de les die ík nodig had. Altijd maar op zoek om een gat te vullen is een tijdrovende en teleurstellende bezigheid. Een gat is een gat, ook als het gevuld wordt.

Uitademen is ook vertrouwen. Vertrouwen op inademen. Ik vertrouw op het goede. Altijd al. Het goede van de mens.

Gisteravond hield Cornald Maas een hartstochtelijk pleidooi voor de kunst. De kunst waar al jarenlang op bezuinigd wordt want een elite-hobby. Een linkse hobby. Maar nu laten we ons voeden door mooie liedjes, prachtige gedichten of schilderijen. We voeden ons door wat plotseling ontluikt uit de harten en hoofden van creatieve mensen die ons mee laten deinen op de golven van hoop. We worden geraakt door de stilte in beeld gebracht door drones die boven onze lege hoofden zweven. Misschien wordt dit nieuwe zijn, het nieuwe normaal. Omdat we niet zonder kunnen en dat eindelijk beseffen.