Dit weekend het bericht van het overlijden van Rutger Kopland, onze grote, stille dichter. Net na de herdenking van Gerrit Komrij: hopelijk blijft het hier even bij.
Ik uit deze gedachte met enige scepsis want de dichter Leo Vroman doet niet anders dan dichten over zijn naderende dood en Remco Campert is volgens mij al zo oud dat hij aan zijn tweede leven bezig is.
Vorig jaar heb ik tijdens Dichter aan huis een sessie bijgewoond van Rutger Kopland. Ik heb er toen over geschreven omdat het naast bijzonder ook een pijnlijke ervaring was. Rutger Kopland ging langzaam, heel langzaam. Hij liep langzaam, vond langzaam en las langzaam. Ik moest de neiging onderdrukken om op te staan en hem te helpen het gedicht te vinden dat hij voor wilde lezen.
Hij verklaarde nadrukkelijk niet meer, nooit meer het gedicht Jonge Sla voor te dragen en waar wordt hij nu mee herdacht? Juist ja, Jonge Sla. Ik krijg er nog altijd een glimlach van om mijn lippen maar hij allang niet meer. Hij had beter en mooier geschreven.
Ter nagedachtenis twee gedichten van hem in een kenmerkende stijl. Mooi. Stil. Eenzaam. Ik ga zijn gedichten nog maar eens lezen en weer meer ontdekken aan woorden en de lading die er onder ligt.
Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand om te blijven.
Een tuin in de avond
Er gebeuren dingen hier en ik ben de enige
die weet welke
ik zal ze noemen en ook zeggen waarom
er staat een oude tuinbank onder de appelboom
er ligt een oude voetbal in het gras
er komen oude geluiden uit het huis
er is oud licht in de lucht
dit gebeurt hier: een tuin in de avond
en wat je niet hoort en niet ziet –– de plekken
waar we kuilen groeven en
die huilend dichtgooiden
ik vertel dit omdat ik niet alleen wil zijn
voordat ik het ben
2 reacties
Mijn bericht heeft helemaal niets te maken met bovenstaande, maar dient als test.
Inderdaad een dichter om langzaam bij stil te staan.