Hij kon mij altijd ontroeren. Die kinderlijke man met zijn vaak foute grappen. Over de grens gaan in een vlaag van onbezonnenheid. Niet verder denken dan de grap. Ten koste soms van anderen. Maar hij bleef en blijft me ontroeren.
Gisteren de documentaire gezien waarin hij een jaar wordt gevolgd. Het jaar waarin het hem niet echt lukt om weer de hit te worden die hij altijd was. We zien zijn twijfel, zijn boosheid, zijn onzekerheid, de druk om te presteren.
Zijn boosheid op zijn Sonja Barend die het in haar hoofd had gehaald om bij de VARA nog wel, te suggereren dat hij een jaartje zou stoppen. Sonja en de VARA waren ineens onbetrouwbare vrienden geworden.
We zien hoe hij onderweg gaat naar een bespreking met de VARA om zijn contract te verbreken. Met alle kracht en woede maakt hij zich klaar voor die confrontatie. Maar daarna, zit hij lachend in de auto en vertelt dat dat niet gaat gebeuren. De VARA wil helemaal niet van hem af. Zijn opluchting is ontroerend en herkenbaar. Ik herken de grote stappen in je hoofd, de moed die je verzamelt, de redenen die je verzint om bij het minst bewijs van liefde aan de andere kant er weer heel hard in te geloven. Zo klein ben ik. Zo klein is Paul de Leeuw.
In de documentaire zien we hem vaak voor de spiegel. Bij de grimeuse. Een te bol hoofd, veel rimpels en lijnen. En dan die bruine ogen. Wat een mooie bruine ogen. In de ogen zie ik wat hem maakt en breekt. Je zo kwetsbaar durven laten zien vind ik dapper.
Je hoeft niet van Paul de Leeuw te houden maar het jongetje dat in hem zit vraagt op zijn minst om hem even te omarmen.
(zegt het meisje dat in mij zit)
4 reacties
wat heb je dit mooi geschreven Anja en het gevoel is zo herkenbaar
Al hoef ik hem al een tijd niet meer op tv te zien, ik vind het mooi van jou gedacht… en opgeschreven.
Wat mooi geschreven!
Niet gezien, maar mooi gesproken!